Месечина на Сатурн би можела да содржи живот
Титан, најголемата месечина на Сатурн, е чуден вонземен свет. Покриена е со реки и езера од течен метан, ледени карпи и песочни дини слични на саѓи, а нејзината топографија долго време ги фасцинира научниците и ги повикуваше шпекулациите за тоа дали постојат форми на живот под густата, маглива атмосфера на месечината.
Меѓународен тим на истражувачи, предводен од Антонин Афхолдер од Универзитетот во Аризона и Питер Хигинс од Катедрата за Земјата и планетарни науки при Универзитетот „Харвард“, решил да развие реално сценарио за тоа како би можел да изгледа животот на Титан доколку постои, каде најверојатно ќе се појави и колку живот би можело да има таму.
Користејќи биоенергетско моделирање, тимот открил дека подземниот океан на Титан, кој се проценува дека е длабок околу 500 километри, може да поддржува форми на живот кои трошат органски материјал. Нивната студија заклучува дека иако Титан може да има едноставен, микроскопски живот, веројатно може да издржи само неколку килограми вкупна биомаса.
Истражувачите се фокусирале на една органска молекула
Во срцето на истражувањето е пристапот „назад кон основите“, кој се обидел да измисли веродостојно сценарио за животот на Титан, што претпоставува еден од наједноставните и најфундаменталните од сите биолошки метаболички процеси - ферментацијата.
За ферментација се потребни само органски молекули, но не и „оксиданс“ како кислородот, клучен услов за други метаболички процеси, како што е дишењето.
Истражувачите се фокусирале на една органска молекула, глицин, наједноставната од сите познати аминокиселини.
-Кога ќе ги погледнеме астероидите, кометите, облаците од честички и гасови од кои се формираат ѕвезди и планети како нашиот Сончев Систем, наоѓаме глицин или неговите претходници на речиси сите овие места - велат истражувачите.
Сепак, компјутерските симулации откриле дека само мал дел од органскиот материјал на Титан може да биде погоден за микробна потрошувачка. Микробите што трошат глицин во океанот на Титан ќе зависат од постојаното снабдување со аминокиселини од површината, преку густата ледена обвивка. Претходната работа на истиот тим покажала дека метеоритите кои удираат во мраз можат да остават зад себе „стопени базени“ на течна вода, која потоа тоне низ мразот и доставува површински материјали до океанот.
За идната мисија на Титан, шансите да се најде живот би можеле да бидат како да барате игла во стог сено, освен ако потенцијалот за живот на Титан не се наоѓа на друго место освен во неговата органска содржина на површината, заклучуваат научниците.
Извор: m.vidi.hr
Фото: Freepik