Животот за време на ковид-19: Што би сакале да зачуваме од пандемијата?

Поминаа пет години откако светот првпат се соочи со карантинот во март 2020 година. Во продолжение се потсетуваме на моментите што најмногу ни недостигаат и практиките што вреди повторно да ги примениме.

Март 2020. Сѐ повеќе влади ги повикуваа своите граѓани да останат дома додека пандемијата брзо се шири.

Помалку од еден месец подоцна, речиси половина од светската популација беше во некаква форма на изолација. Над 3,9 милијарди луѓе во повеќе од 90 земји беа замолени или присилени да не ги напуштаат своите домови.

Пет години подоцна, не можеме а да не помислиме: Дали нешто ни недостига од карантинот? Што би сакале да зачуваме од тој период?

Повеќе бесплатна култура, ве молам

Сите културни институции мораа да затворат, фестивалите беа откажани, а уметниците не знаеја кога повторно ќе настапуваат. Но, наместо да чекаат работите да се вратат во нормала, многу уметници и институции одлучија бесплатно да ги споделат своите дела онлајн.

Кралската опера во Лондон, Метрополитен опера во Њујорк и Париската опера почнаа да емитуваат снимки од своите претстави. Во април 2020 година над 725.000 луѓе ја следеа виртуелната гала на Метрополитен, каде што повеќе од 40 оперски пејачи пееја од своите домови.

Музеите како Лувр во Париз и Британскиот музеј понудија виртуелни тури низ нивните колекции. Музејот на Ван Гог во Амстердам, кој веќе работеше на проширување на своите онлајн ресурси, доживеа експлозија на посетеност на својата веб-страница и социјалните мрежи.

За љубителите на филмови кои жалеа што го пропуштија Канскиот филмски фестивал, францускиот синџир за уметнички филмови започна иницијатива наречена „Фестивал дома“, објавувајќи избрани филмови бесплатно секоја недела.

Како карантинот ни го смени начинот на доживување на уметноста?

Ковид-19 ги натера луѓето да го преиспитаат традиционалниот концепт на културно доживување. Секако дека не постои ништо поубаво од концерт во живо или претстава во преполна сала. Но, многу луѓе развија љубов кон филмовите преку стриминг-платформите.

Но, овој период покажа дека дури и најстарите и најконзервативни културни институции можат да се приспособат и да допрат до нова публика.



Дали би можеле повторно да го направиме ова? Би било убаво.

Карантинот за време на ковид-19 беше бизарен, но на чуден начин магичен период. Тоа беше време кога бебиња беа крштевани од свештеници со водни пиштоли, редиците пред локалниот маркет траеја по еден час и се чувствуваа како ноќно излегување.

Обновено чувство на солидарност

Во текот на овој период многумина имаа можност да развијат нови хобија, да ги усовршат техниките за печење леб и да го изгледаат „Твин пикс“ по стоти пат. Но, сето тоа беше проследено со анксиозност, неизвесност, паника за недостиг од тоалетна хартија и човечката цена на вирусот што никој не го разбираше целосно.

Пет години подоцна, она што најмногу недостига од тој период е чувството на заедништво што го разбуди карантинот, како заедничката психолошка мака да донесе засилено братство. Дури и во најмалите нешта.

Луѓето организираа импровизирани настапи од своите балкони. Имаше музичари кои секоја вечер ја расположуваа околината со нивните настапи. Во нормални услови, луѓето би се жалеле на бучавата. Но, не и тогаш. Луѓето слушаа. Обрнуваа внимание. И аплаудираа.

Потоа, тука беше признанието за важноста на основните работници – особено болничкиот персонал. Тие беа славени со аплаузи, секојдневно удирање по тенџериња и дури некои излози беа полни со пораки за поддршка. Можеби тоа беа симболични гестови во споредба со заслужените покачувања на платите, но беше важно со оглед на тоа што беше долгоочекуван знак на почит и благодарност.

За жал, веднаш по укинувањето на карантинот, многу луѓе се вратија на старите навики. Нема повеќе импровизирани концерти што поттикнуваат заедништво. И дефинитивно нема повеќе аплаузи за оние што го одржуваа системот додека ние седевме дома.

Каде е сега поддршката за оние што излегоа на улиците барајќи подобри работни услови и фер плати? За наставниците, работниците во маркетите, доставувачите на храна?

Карантинот кратко време разбуди чувство на солидарност кон оние што не беа суперхерои, но работеа преку сопствените борби. Аплаузот требаше да биде почетокот, но на крај само ја потврди разочарувачката човечка способност брзо да заборави.

Можно ли е да чувствуваме носталгија за пандемскиот карантин? Не целосно. Но, ако има нешто што би го вратил, тоа е оној краток период кога јавната солидарност изгледаше како сигнал за долготрајна позитивна промена. И се надевам дека следниот пат ќе остане.

Автор: Дејвид Морикуанд
Извор: Euronews.com
Фото: Screenshot/YouTube