И нејзината мајка била болна од мултиплекс склероза. Кога таа починала, Анета ја добила. Но, истовремено почнала да слика, сосема случајно
Кога ни е најтешко, не смееме да се откажеме, со голема верба, надеж и љубов и невозможното станува возможно, вели 39-годишната Анета Бошевска од Битола, која боледува од мултиплекс склероза. Да се живее со оваа болест е тешко, тоа можат да го разберат само оние што се соочуваат со неа, вели таа.
Анета Бошевска
Децата ми се најголема сила
Мајка е на две деца за кои вели дека се нејзини ангели, мотив за живот, сила за одење напред. Енергијата што ѝ ја црпи болеста сака да ја потроши на нив, целосно да им се посвети затоа што тие се нејзиниот предизвик.
- Најтешко ми е тоа што навистина не можам да се движам сама, морам со помагало или некој да ми помага. Но, уште потешко е кога ќе ме прашаат децата: „Зошто мама и овој пат во Скопје докторот не ти ја излекува ногата?“ Сум го поминала јас тоа како дете, па можам да сфатам како им е, тоа ми е најтешко - раскажува Анета.
И нејзината мајка била болна од мултиплекс склероза.
- Се борев 30 години со мајка болна од оваа болест. За мене таа беше борец, херој. Кога почина, јас ја добив истата дијагноза. Многу познато за мене, бев свесна за последиците. Очекував сè да соопштат само не мултиплекс склероза. Тука психички паднав, но за кратко време станав и си реков: „Кога можела таа да живее со болеста, зошто не и јас“. Почнав да живеам со неа.
Сè почнало пред 8 години, имала страшни вртоглавици, замор, постојано температура од 37,5 степени.
- Бев во секое можно одделение, ги направив сите можни испитувања во инфективно, сè беше во ред. Пред четири години ми се здрви целата лева страна, па стигнав до неврологија во Скопје. Но, мојот магнет беше во ред... Пред две години веќе имаше промени на магнетот, имаше знаци, се направија испитувања и ми беше соопштена дијагноза - мултиплекс склероза - вели Анета.
Атмосфера од изложбата
Слика кога ѝ е најтешко
Меѓутоа, оваа болест не ја спречува да твори и да создава прекрасни уметнички дела. Токму болеста ја натера најтешките моменти да ги преточува на платното. Секоја нејзина слика е направена со голема љубов, кога ѝ е најтешко, тогаш кога предизвикот да се живее со оваа болест е најголем. На секоја објавена слика стои насловот – Љубов.
- Почнав да сликам кога ми беше најтешко, морав нешто да правам. Тоа го сакав уште од малечка, паметам како секојдневно цртав и навистина имав талент. Кога пробав конечно, почнав да се радувам, едноставно убаво се чувствував затоа што цртав, сликав... Сконцентрирана сум само на тоа и оттогаш почнав многу подобро да се чувствувам психички. Секоја моја слика е направена со многу љубов, секоја ми е мила и нешто ми значи. Искрено, гледам кога ми е тешко, тоа да го правам, за потоа да се израдувам на тоа сама што сум го направила - раскажува таа.
Пред една година неколку деца од класот на нејзиниот син требало да одат на натпревар по ликовно, а наставничката им пуштала примери за да им олесни. Анета тогаш почнала на платно со акрил да експериментира со апстракција.
- Ми доаѓаше како да медитирам, ме опушташе. Потоа сама си замислував бои и цртеж, а со текот на времето се обидував и со техниката цртање, сенчење. Искрено, досега немам направено грешка. На почеток им беше чудно на најблиските што правам и зошто толку се трудам, ме прашуваа што ќе им правам на толку слики, ми велеа дека губам време и слично. Но, мојот одговор беше дека ако не ги продадам, низ цел двор и низ цела куќа ќе ги наредам, ќе ги подарувам. Кога ќе ми пуштат слика од некој дом со моја слика, јас сум многу среќна - вели Анета.
Хуманитарна изложба
Токму тие слики творени со љубов и испреплетени емоции беа изложени пред битолчани со помош од здружението „Златно Перо“. Не само што имаа можност на хуманитарната изложба да се воодушевуваат од нејзините уметнички раце, туку и да ѝ помогнат со купувањето слики. Голем број слики се продадоа, а средствата беа наменети за нејзиното лекување, кое е финансиски исцрпувачко.
- Месечно двапати ми се случува да одам до Скопје, витаминската терапија морам да ја купам сама, но тука е и секојдневната терапија од невропсихијатар, приближно 8.000 денари имам месечни трошоци за лекарства. Лекот за болеста го земам преку фондот. Би сакала да изразам голема благодарност до Неврофизиологија - Скопје, до целиот персонал, до мојот невролог Бојан Бошковски. Би посакала секаде во здравството да постојат такви позитивни и хумани лица. Средствата од мојата изложба ќе ги искористам за моите лекови, сакам да си дозволам, а и морам физиотерапевт да доаѓа секојдневно - објаснува таа.
Парите од продажбата на сликите ќе одат за нејзините лекови
Првата самостојна изложба беше остварување на нејзиниот сон. Денот на изложбата, 14 февруари, пак, е еден од најзначајните за неа затоа што на тој ден првпат станала мајка, а изложбата беше подарок за нејзиниот син.
Анета е личност која зрачи со позитивна енергија - најголемото оружје за да живее со болеста. За себе вели дека најмногу од сè сака да помага. Ги сака и цвеќињата, а од нив прави одлични аранжмани.
- Хуманоста отсекогаш била и ќе остане за мене дар од Бога. Верата, надежта и љубовта никогаш не ме напуштија - вели Анета.