Фјодор Достоевски, руски автор од 19 век, во една прилика го предизвикал неговиот брат да се обидат да направат една чудна задача: „Немој да размислуваш за поларна мечка. Обидете се да си ја поставите задачата себеси и на се` што ќе можите да размислувате е таа проклета поларна мечка“, пишува Достоевски во „Зимски забелешки за летните впечатоци“.
Од тогаш, луѓето се збунети и не знаат што се случува во мозокот кога намерно се обидуваме да ги игнорираме работите. Дали можеме да успееме да
игнорираме одредени информации - и дали ќе се подобри нашиот фокус кон се` останато? Или пак обидот да игнорираме нешто всушност го пренасочува мозокот кон таа работа како што е поларната мечка на Достоевски?
Во минатото, психолошките истражувања биле поделени. Но, ново истражување од истражувачите на Универзитетот Џон Хопкинс ја преиспитува дебатата и укажува на тоа дека учењето да се игнорираат некои работи е моќна алатка која на луѓето им помага да се фокусираат.
Оваа основна задача можете да се обидете и сами да ја направите со видео квизот подолу. Дали обидот да игнорирате ви помага да го забрзате пребарувањето?
Луѓето очигледно можат да пронајдат нешто побрзо кога знаат како изгледа - нивните клучеви од автомобилот, позната личност во толпата. Но, ова истражување дели дека луѓето можат да пронајдат нешто побрзо и поефикасно кога тие знаат како не изгледа.
Истражувањето има импликации за луѓето кои ги посветуваат нивните кариери скенирајќи и пребарувајќи низ визуелните информации како радиолозите кои се во потрага по необична дупка во X зраците, или обезбедувањето на аеродромот при скенирање на багажот. Но, исто така има потенцијални импликации за луѓето кои учат да ги игнорираат секојдневните одвлекувања од вниманието и поефикасно се концентрираат на работата и училиштето - или едноставно да ги најдат клучевите од автомобилот.
Во нивниот експеримент, истражувачите ги замолиле луѓето на компјутерскиот екран да бараат специфични букви во специфични бои, малку поразлична задача од видеото погоре. На некои луѓе им биле дадени информации за бојата или писмото кое би можеле да го игнорираат додека тие ја барале целта, додека на други не им биле дадени тие информации.
Првично, информациите за тоа што да игнорираат им го забави пребарувањето на луѓето, но кога бојата на буквите кои не биле цел останала иста низ неколку обиди, тие брзо научиле како да ги искористат тие информации. После кратко време, тие побрзо ја пронашле целта од групата на која не и` била дадена никаква информација.
Истражувачите го повториле експериментот со поголема група на субјекти и поголем број на работи од кои можеле да избираат - 12 големи букви. Во некои испитувања, половина од тие писма биле во една боја која испитаниците требале да ја игнорираат. Луѓето на кои им било кажано да игнорираат одредени букви ги завршиле испитувањата многу побрзо од оние на кои не им биле дадени информации за тоа што треба да игнорираат.
„Истражувањето помага во покажувањето на тоа како функционира способноста на мозокот да потисне одвлекувања на вниманието, она што психолозите го нарекуваат „инхибиции“, вели Корбин Канингам, главниот автор на истражувањето. Истражувањето покажува дека способноста да се обрне внимание на нешто е управувано од страна на ихибицијата, она што Канингам го нарекува „темната страна на вниманието“.
Канингам вели дека општиот феномен може да ја потврди стратегијата на активниот обид да ги игнорирате работите кои ви пречат, наместо да продолжите со работата додека пасивно ги игнорирате. Прво застанете и признајте што ви го одвлекува вниманието, потоа направете напор да го блокирате. Ова може да ви помогне во подобрувањето на вашиот фокус. Како што укажува истражувањето, ова може да е процес кој ќе го подобрите со текот на времето.
Многу познати и плодни луѓе велат дека една тајна за нивниот успех е учењето да ги игнорираат малите работи и да направат простор за длабока и ефикасна ментална активност.
„За да знаете дека сте направиле одлична работа во полето на физиката потребно е цврста должина на време. Ако имате работа во администрација, тогаш сигурно немате време. Затоа измислив друг мит за себеси: дека сум неодговорен. И на сите им кажувам дека не правам ништо. Ако некој ме праша дали можам да бидам во комитетот за прием јас им велам: Не, неодговорен сум“.