Гладијаторите како да се создадени за кино. Силни вооружени воини се борат „еден на еден“ во Колосеумот, додека императорите и благородниците гледаат. Овие судири станаа главен елемент на секоја приказна сместена во царскиот Рим, спротивставувајќи ја бруталната сила на овие борци со разгалената декаденција на елитата.
Целосната приказна за гладијаторите во Римската Империја продолжува да се шири додека новите откритија излегуваат на виделина преку археологијата. Раните ископувања во Колосеумот ги поставија темелите, додека неодамнешните ископувања открија училишта за гладијатори по должината на Дунав и касарни за обука во Помпеја. Археологијата открива колку биле сложени овие забави и колку многу се тренирало зад сцената. Еве што сме научиле досега:
Гладијаторите имале прекари
Во „Гладијатор“ од 2000 година, херојот кој го игра Расел Кроу, Максимус, го добива прекарот Шпанецот откако ја започнува својата гладијаторска кариера. Иако прекарот на борци може да изгледа како нешто надвор од професионалното борење, тоа датира од римската историја. Историчарите велат дека гладијаторите биле познати по нивните личности, привлекувајќи обожаватели и следбеници. Тие често имале свои потписни движења и опрема врз основа на нивниот борбен стил, познат како нивна арматура. Една суперѕвезда бил Селад Тракиецот: графитите во Помпеја ги слават неговите победи, како и неговата популарност кај девојките.
Ненадејна смрт? Или ненадејна победа?
Поп-културата е во голема мера одговорна за заблудата дека гладијаторите секогаш се бореле до смрт, но историјата покажува дека „борбите без одложување“ биле прилично ретки. Некои гладијатори биле криминалци или воени заробеници, но повеќето биле професионални спортисти кои студирале во училиштата за гладијатори со обемни терени за обука. Наместо казна, да се биде гладијатор било кариера, онаа што можела да доведе до слава. А тактичните римски промотори немале интерес да го убијат нивниот талент. Околу девет од десет пати гладијаторите ги преживувале своите мечеви за да се борат уште еден ден.
Ајкули? Во Колосеум?
Во неверојатната сцена во „Гладијатор II“, Колосеумот е поплавен, па воените бродови со екипаж можат да се борат додека ајкулите заканувачки кружат во водите околу нив. Можеби сето тоа изгледа како холивудска фантазија, но смислените поморски битки, наречени наумахија, навистина се случувале. А ајкулите? Одговорот е едно големо „не“.
Најраните смислени поморски битки биле организирани за време на владеењето на Јулиј Цезар, многу пред да биде завршен Колосеумот околу 80 г. н.е. Според некои древни извештаи, царот Тит организирал таму вакви битки, кога местото првпат се отворило.
Дали антички Рим навистина бил толку разновиден?
„Гладијатор II“ содржи огромен број ликови од целиот антички свет, што точно ја одразува мултикултурната природа на Римската Империја. Без разлика дали во самиот главен град или на граничниот пункт, можело да се најдат луѓе од различни региони на Африка, Блискиот Исток и Европа.
Римската Империја била космополитска, со широк спектар на етникуми и култури.
Извор: nationalgeographic.com
Фото: Freepik