Тој одел со денови, се сокривал во задниот дел на камионите, скокал на возови во движење и поминал две недели во затвор за возрасни во Турција, пред конечно да пристигне на турскиот брег. Таму тој бил однесен во еден брод доволно голем за 20 луѓе, а внатре имало 120 луѓе.
"Бродот се расипа. Тоа беше прв пат да видам море. Бев преплашен. Јас му реков на Бог: Не сакам да умрам тука. Не, тука во Средоземното Море. Мајка ми никогаш нема да знам дали сум жив или мртов"- изјавил тој.
Неколку минути пред бродот да потони крајбрежната стража ги најде и ги однесе во Грција. Gulwali беше предаден на полицијата, а потоа на армијата. Биле земени негови отпечатоци од прсти, а потоа тој добил катастрофални вести: тој мора да ја напушти земјата во рок од еден месец или ќе биде депортиран.
До тогаш тој дознал дека неговиот брат бил во Велика Британија, и така го направил она што илјадници други деца го имаат направено. Го напуштил кампот за бегалци во Грција и исчезнал.
"Ние одевме низ железничките шини, така што полицијата не би не видела“- изјавил Gulwali. Другите деца што ги познавал отишле подалеку за да избегнат да бидат фатени. Ги запалија нивните прсти или ги исекле целосно, така што ако биле пронајдени, тие не би можеле да бидат идентификувани и вратени дома.
Gulwali на крајот стигнал до Calais, каде што тој направил десетици обиди да дојде до Велика Британија. Еден ден среќата му се насмевнала: упаднал во камион што носел банани и стигнал до Велика Британија.
На Gulwali му требале пет години за да добие статус на бегалец. Тој започнал да оди на училиште, подоцна се запишал на универзитет, а минатата година, напишал книга за неговото патување, “The Lightless Sky“.
Но, за секој оној кој тоа го прави, постојат илјадници луѓе кои никогаш не доаѓаат до оваа точка. Како Gulwali, тие се чувствуваат побезбедно исчезнати, отколку да поминуваат преку системот за азил во Европа.
Киара Смит сведочела како експерт пред
Домот на Лордовите, на комитетот на ЕУ за внатрешни работи во врска со ситуацијата на малолетниците без придружба во ЕУ. Таа, исто така, предава право на Националниот универзитет во Ирска. Таа вели дека системот на азил, како што е утврден со закон ги заштитува децата, но дека законите не се секогаш следени.
"Постојат голем број на агенции во ЕУ во топлите области како Италија и Грција, кои би требало да ги идентификуваат лицата кои бараат азил, но тие се претвораат во центри за притвор. Кога малолетниците без придружба се продлабочуваат во кампови, тие нема да го толерираат тоа засекогаш. И тоа не е само во Грција или Италија, каде децата се обидуваат да влезат во системот на азил“.
Смит вели дека има докази дека некои европски земји активно ги обесхрабруваат децата кои аплицирале за азил, бидејќи тие сакаат да се преселат на друго место.
"Многу земји покрај транзитниот пат во Северна Европа усвоија пристап на “преку бранот" каде што тие замижуваат на ситуацијата на малолетните лица без придружба. Тие не ги регистрираат и ефикасно ги охрабруваат да продолжат да одат"- објаснува Смит.
И тие продолжуваат да одат, бидејќи, како Gulwani, тие често се во потрага по членовите на семејството. И тука исто така, постои јаз помеѓу она што треба да се случи и она што се случува.
Во рамките на таканаречената
“Даблинска регулатива“, кога детето е регистрирано прво во земјата, властите таму треба да дознаат дали тоа има семејство во друга држава во ЕУ. Ако го сторат, детето треба да бидат испратено таму, за да се обработува неговото барање за азил. Но, тоа ретко се случува.
Кога децата на крајот доаѓаат во земјата каде што тие сакаат да бараат азил, треба претставник да биде назначен за нивна поддршка преку процесот на азил. Но, според Смит, додека некои земји имаат добри чуварски услуги во други не постои нута една.
Запомнете, овие деца се често оставени целосно сами на себеси. И кога барањата за азил се обработуваат, тие често треба да се подложат на понижувачки физички тестови, Х-зраци на забите, мерења на главата или испити за густината на коските за да се провери дека тие не лажат за нивната возраст. Исто така, треба да објаснат зошто го напуштиле домот. Тие ќе бидат интервјуирани во неколку наврати, каде ќе биде побарано од нив да раскажат, во сложени детали, траумите поради што се одлучиле за бегство.
“Многу често малолетници без придружба не би можеле да имаат многу јасно сеќавање на настаните. Тоа е многу тешко за нив да дадат линеарна приказна. Успешните барања за азил се можни ако презентирате кохерентна приказна“- вели Смит.
Во тој момент, повеќе деца исчезнуваат. Па зошто не се прави повеќе за поддршка на овие ранливи деца?
Минатата година, речиси 90.000 деца без придружба пристигнале во Европа. Тоа е огромен број. Јасно е дека, дури и ако секоја членка на ЕУ посвети повеќе внимание и ресурси за решавање на проблемот, децата мигранти и бегалци ќе продолжат да се лизгаат низ мрежата. Грижење за децата кои веќе се во рамките на системот за азил става огромен притисок врз локалните власти, во време кога буџетите веќе се под притисок.
Но, според Киара Смит, ЕУ не успева да се придржува до многу политики што се создадени за заштита на децата. И се чини дека на јавноста, исто така и се затвораат очите.
Пред една година,
по објавувањето на фотографијата на удавеното дете Алан Курди, луѓето низ цела Европа станаа повеќе наклонети кон децата мигранти и бегалци. Луѓето ги примаа во своите домови, донираа храна, па дури и волонтираја во камповите во Calais.
Велика Британија, Германија и Канада сите рекоа дека ќе прифатат нови бегалци и европските лидери се согласија да ја делат одговорноста за бегалците кои пристигнуваат во Грција и Италија. Една година подоцна, многу од тие ветувања биле прекршени. Сепак, има многу мала јавна осуда. Зошто?
Тоа е делумно поради економијата. Со строгите мерки за штедење низ цела Европа, луѓето како да се чувствуваат помалку склони да им помогаат на странците. И наводната врска меѓу мигрантите и милитантите не помогна. Без поддршката на јавноста, политичарите се помалку склони да преземат акција и да ги спроведуваат правилата кои постојат за да се заштитат децата.
Значи приказната за 10.000 исчезнати деца кажува многу повеќе од само еден неуспех: неуспехот на пограничните власти да ги следат законите, кои постојат за заштита на децата и неуспехот на Европејците да продолжат да се грижат и да ги убедат политичките лидери да ги одржат дадените ветувања.