И покрај децениските студии, јасни докази за живот на Марс сè уште не се пронајдени. Сепак, еден од најамбициозните потфати во таа потрага - мисијата „Викинг“ од 1976 година - можеби бил поблиску до откривање отколку што мислиме. Научниците денес ја разгледуваат можноста дека методите користени во овие експерименти, всушност, ги уништиле трагите на животот што се обидувавме да го најдеме.
Дали мисијата „Викинг“ несвесно го изгаснала животот на Марс?
Во текот на 70-тите години лендерите „Викинг“ биле првите уреди што успешно слетале на Марс и започнале со истражување на неговата почва. Една од главните цели била да се откријат биопотписи - молекули кои би можеле да укажат на живот. Иако тогашните експерименти не дале недвосмислени резултати, научниците денес веруваат дека примероците можеби содржеле докази за живот, но користените методи ги уништиле.
Астробиологот Дирк Шулце-Макух од Техничкиот универзитет во Берлин тврди дека некои од биолошките експерименти на мисијата биле погрешно замислени. Според него, клучната грешка била тоа што научниците претпоставувале дека потенцијалните микроорганизми на Марс ќе реагираат на водата на ист начин како и копнените организми. Но, Марс е екстремно сува планета и сите микроби на неа би можеле да се приспособат токму на таква средина.
На пример, еден од тестовите вклучувал додавање вода во примероците од почвата за да се провери дали има знаци на метаболизам или фотосинтеза. Меѓутоа, во ретроспектива, се чини дека овие услови би можеле да бидат смртоносни за микроорганизмите приспособени на сушата - буквално да ги „удават“. Значајно е што резултатите од сличен експеримент, кој не вклучувал додавање вода, покажале посилни индикации за потенцијален живот.
Друг експеримент, гасен хроматограф-масен спектрометар (GCMS), барал загревање на примероците за да се идентификуваат органските соединенија. Сепак, подоцнежните анализи покажале дека високата температура можеби ги уништила овие соединенија пред научниците да ги идентификуваат.
Што знаеме сега?
Денес знаеме дека хлорираните органски соединенија пронајдени во примероците од почвата за време на мисијата „Викинг“ се, всушност, од марсовско потекло, иако не е јасно дали настанале со биолошки или небиолошки процеси. Понатаму, Шулце-Макух сугерира дека животот на Марс би можел да користи водороден пероксид како адаптација на екстремната сувост.
Што понатаму?
По речиси 50 години од мисијата „Викинг“, научниците бараат нова мисија која конкретно би се фокусирала на потрагата по живот, земајќи ги предвид новите сознанија за околината на Марс. Наместо „следење на водата“, како што долго време беше стратегијата на НАСА, можеби треба да ги следиме хидрираните соли и хигроскопските соединенија, кои би можеле да бидат клучот за откривање на животот на Марс.
Шулце-Макух заклучува дека со нашето сегашно знаење и понапредна технологија, време е да направиме нов чекор во потрагата по одговор на едно од најголемите прашања: дали сме сами во универзумот?
Извор: klik.hr
Фото: Freepik