Угодувањето на луѓето може да изгледа како благородна цел, но често има спротивен ефект - луѓето помалку ве ценат. Овој феномен е длабоко вкоренет во човечката психологија и се однесува на начинот на кој функционира перцепцијата за вредноста во меѓучовечките односи.

Кога постојано им угодуваме на другите, испраќаме порака дека сме секогаш достапни и подготвени да ги ставиме нивните потреби пред нашите. Иако ова може да изгледа како знак на љубезност и несебичност, всушност, може да резултира со тоа другите да нѐ гледаат како луѓе кои немаат граница и самопочит. Психологијата ни кажува дека луѓето го ценат она што е ретко и тешко достапно. Ако постојано им угодуваме на другите, нашиот труд ќе биде земен здраво за готово.

Една од клучните причини зошто тоа се случува лежи во феноменот познат како „когнитивна дисонанца“. Кога луѓето гледаат дека некој постојано се жртвува за нив, може да се чувствуваат непријатно бидејќи однесувањето не се совпаѓа со нивните верувања за тоа како треба да се однесуваат со нив. За да ја намалат оваа непријатност, тие често ја намалуваат нивната перцепција за вредноста на личноста за да го оправдаат сопственото однесување. Со други зборови, ако постојано ги задоволувате луѓето, тие може несвесно да ве девалвираат за да се чувствуваат подобро кога ќе ја искористат вашата добрина.

Исто така, прекумерното угодување може да создаде нерамнотежа во односите. Здравите односи се засноваат на реципроцитет и еднаквост. Кога една личност секогаш само дава, а другата секогаш само зема, постои нерамнотежа што може да создаде чувство на зависност од едната страна и чувство на вина од другата страна. Оваа нерамнотежа често води до фрустрација, огорченост и на крајот, до нарушени односи.

Психолозите советуваат да се постават јасни граници како клучен чекор кон градење здрави односи. Поставувањето граници не е знак на себичност, туку знак на самопочит и почит кон другите. Кога јасно ги соопштуваме нашите потреби и очекувања, испраќаме порака дека се цениме себеси и дека очекуваме другите да се однесуваат кон нас со иста почит.

Учењето како да се каже „не“ е вештина што може да се развие. Почетокот може да биде предизвик, особено за оние што се навикнати да им угодуваат на другите, но на долг рок тоа носи големи придобивки. Кога ќе научиме да кажеме „не“ без чувство на вина, стануваме поавтентични во нашите односи. Луѓето повеќе ќе нѐ ценат затоа што ќе знаат дека кога ќе кажеме „да“, навистина го мислиме тоа.

Конечно, важно е да се запамети дека рамнотежата е клучна. Угодувањето на другите не е секогаш лоша работа, но мора да се избалансира со грижата за сопствените потреби. Само така можеме да градиме односи засновани на меѓусебно почитување и реципроцитет.
Угодувањето на луѓето може привремено да донесе чувство на прифаќање, но на долг рок може да доведе до губење на самодовербата и почитта од другите. Затоа е клучно да се најде баланс и да се постават граници кои ќе обезбедат здрав и исполнет живот.

Извор: 6yka.com
Фото: Freepik