Германскиот писател, новинар и театарски режисер Тобијас Гинсбург е необичен автор кој за своите текстови и драми прави интензивни, долгорочни и повремено опасни истражувања, кои меѓу другото опфаќаат и „дружење“ со разни екстремистички групи.

Во 2018 година беше објавена неговата книга „Патување во Рајхот“, тајна истрага за теоретичарите на заговор и десничарските маргинални групи. Книгата повторно е објавена во 2021 година во проширена верзија.

Тој неодамна ја објави книгата „Последните луѓе на Западот“, која се занимава со врската меѓу фашизмот, хипермаскулинитетот и антифеминизмот. За ова, тој поминал една и пол година во екстремно десничарската, неонацистичката и клерофашистичката сцена во Германија, Полска и САД.

Се инфилтрирал во група десничари и поранешни воени лица, од кои 25 неодамна беа уапсени како дел од терористичка група чија цел беше да го урне постојниот државен поредок во Германија.

Гинсбург во една пригода изјави: „Можете да бидете нацисти без да го знаете тоа“.


- Неофашистите повторно врескаат по улиците и парламентите, повторно кружат антисемитски теории на заговор од нацистичката ера, автократските желби повторно стануваат опипливи - но често ни е тешко да ги именуваме овие фашистички идеологии како такви. Во моето истражување меѓу екстремистите постојано гледам луѓе кои се радикализираат и одат во нехумани средини, а за тоа не се свесни, но тоа не се однесува само на одреден тип личност. Тоа влијае врз луѓето од сите образовни нивоа, возрасни групи, финансиски и културни средини. И тоа не само што е страшно, опасно и честопати тажно, туку пред сѐ е израз на алармантно и катастрофално заборавање на историјата - предупредува Гинсбург.

Зборувајќи за методите на истражување, тој вели дека ова го прави 13 години. Неговата привилегија како белец е, вели тој, да може внимателно да погледне што го плаши - без разлика дали се тоа неофашисти, религиозни фанатици или теоретичари на заговор.

- Понекогаш само ги посетувам и поминувам едно попладне со нив, понекогаш ги следам со месеци, се приклучувам на група неколку месеци или живеам во секта... На крајот на краиштата, јас сум писател, единственото оружје што го имам на располагање е емпатијата. Затоа сакам да го разберам неразбирливото. Сакам да разберам што ги прави оваа одмазда и тоа лудило толку привлечни. Бидејќи не постои толку јасна линија на поделба меѓу „тие“ и „нас“, овие идеи ни се многу поблиски отколку што би сакале – вели тој.

Коментирајќи ги опасностите од навидум безопасниот антифеминизам и споредувајќи го со други движења, Гинсбург појаснува дека антифеминизмот, иако несомнено многу опасен, е сосема поинаква категорија од фашизмот.

- Поентата ми е дека антифеминизмот има централна важност и функција што треба да ја исполни за да биде фашистичка идеологија. Заедно со хомофобијата, мизогинијата и манијакалниот нагон за „традиционална“ машкост, антифеминизмот ги поврзува различните сфери на екстремната десница (и воопшто автократската идеологија). И уште полошо, тоа ја прави нивната идеологија поврзана со таканаречениот центар на општеството. Не секоја антифеминистка е фашист, но антифеминизмот и хомофобијата се во сржта на екстремно десничарското размислување и се користат од крајната десница како исклучително ефикасна алатка за радикализација и регрутирање - нагласува Гинсбург.

Зборувајќи за „опасностите“ на феминизмот за „вистинските мажи“, тој наведува дека мажите навистина губат различни привилегии како што напредува родовата еднаквост. Жените сакаат да учествуваат на пазарот на трудот, во јавниот живот, да заработуваат и да имаат моќ колку и мажите.

- Се разбира, за повеќето од нив станува збор за едноставна правда, но за многу мажи овој повик за правда звучи како страв за сопствениот статус и идентитет. И токму со овие стравови си поигруваат антидемократите. Одеднаш, сè што дури и нејасно наликува на социјален напредок станува сценарио за закана. Одеднаш, десничарската реакционерна и радикална десница може да изгледа сосема привлечно. Одеднаш, некои луѓе се плашат дека нивната земја ќе се „феминизира“, дека „вистинската машкост“ ќе исчезне, дека децата ќе станат „меки“ или жртви на злобното „хомо-лоби“ или слични глупости. Некој кој мајсторски ја труби оваа опасна глупост во светот е, на пример, Владимир Путин - рече Гинсбург.

Зборувајќи за тоа какво е чувството да се биде „припадник“ на една од екстремните групи, дали чувствувал страв или се приспособувал, тој објаснува дека е тешко да се направи генерализација, бидејќи бил дел од многу различни групи - од улични насилници до неонацистички музичари или противници на параноична вакцинација.

- Иако работите понекогаш можат да станат сурови или целосно опасни, моето истражување е за соочување со сопствениот страв. Да, во светлината на растечките антидемократски движења и нивното насилство, постојат неколку добри причини зошто некој може да се плаши. Но, одбивам да се плашам од овие луѓе. И јас сум убеден дека нема ништо пострашно од удар во ноќта, врева во темнината, опасност што не ја разбирам. Затоа, морам да погледнам зад нивното заканувачки самопретставување, да погледнам под површината. Ова не ги прави овие луѓе помалку опасни, но опасноста и идеите зад тоа стануваат опипливи - нагласува тој.

Кога станува збор за луѓето што ги запознал и чувствата што ги имал кон нив, вели дека секако ги осудува демагозите кои ги радикализираат очајните луѓе за финансиска и политичка корист.