Откако ураганот „Сенди“ донесе студени ветрови што ги зафатија крајбрежјата на Њујорк и Њу Џерси пред неколку години, направи штета што граѓаните долго ќе ја паметат. Ресторани со поглед кон океанот беа поплавени од големите бранови, куќите срушени, а историските светилници под урнатини. Њујорк беше парализиран неколку дена, а речиси 40.000 жители останаа без своите домови.

Медиумите секојдневно известуваа за оваа природна катастрофа, но ја запоставија меѓународната трговија, која исто така претрпи голема штета. Ниту една камера не сними како водата навлегува во оперативните центри, уништувајќи компјутери, струјни трансформатори и системи за контрола на товар. Малку внимание се посвети и на контејнерите за стока, кои беа расфрлени како играчки околу морските терминали и на гасните кранови оставени неоперативни и уништени од солената вода. Товарните бродови со недели бесцелно пловеа околу пристаништето, додека одговорните ветуваа дека ќе ја поправат штетата. Со зголемувањето на концентрацијата на стакленичките гасови тие се акумулираат во атмосферата со рекордно темпо, промените во климатскиот систем не само што го зголемуваа нивото на морето и екстремните временски услови, тука претставуваа и голема закана за меѓународната трговија. Инфраструктурата на крајбрежниот транспорт, особено пристаништата, е многу ранлива. Но, ова е двонасочна врска. Меѓународната трговија игра голема улога во влошувањето на климатските услови, така што ги зголемува стакленичките гасови, но тоа што „Сенди“ го донесе, исто така, ја забавува меѓународната трговија. И покрај нивната меѓусебна поврзаност, овие проблеми главно се разгледуваат во силоси.

Договорот за климатските промени, кој се донесе во Париз 2015 година, не посветува ниту една клаузула за трговијата. И секторите што го поддржаа тоа – авијација и испорака, чии емисии постигнуваат раст од три до пет проценти на годишно ниво, не се опфатени. Слично на ова е и министерската декларација донесена во Доха во 2001 година, во која се поставени параметрите за застој во рамките на трговските преговори во Доха, каде што не се споменуваат климатските промени. Како резултат, големи делови од глобалната економија паднаа меѓу пукнатините за заштита на животната средина. Уште поважно е дека брзиот раст на меѓународната трговија исто така го отежнува постигнувањето ефективен глобален договор за климата.

Појавувањето на Кина како трговска суперсила предизвика стравување од т.н. протекување јаглерод, што се појавува кога трошоците поврзани со усогласеноста со климатските политики ги придвижуваат деловните субјекти да го пренесат производството во странство во потрага по помали правила. Доколку Европската Унија или САД ги натераат загадувачите да плаќаат за стакленичките гасови, тие едноставно ќе го спречат производството во Кина или друга економија во развој, не давајќи никаква корист за животната средина. Но, ако развиените земји не дејствуваат, нема ни економиите во развој. Иако студиите откриваат малку докази околу истекувањето, праксата вели дека неговиот спектар се развива. Во САД владеел страв од истекувањето, покрај другите работи што го натерале Сенатот едногласно да го исклучи ратификувањето на секој климатски договор што ги остава економиите на Индија и Кина да бидат неограничени од јаглеродните цели во пресрет на преговорите за Кјото протоколот во 1997 година.

Неодамна Доналд Трамп изрази слични стравови за договорот од Париз, кој тој вети дека ќе го напушти. Тој тврди дека договорот им штети на САД, а е во корист на другите земји, наведувајќи ги пониските плати, затворените фабрики и намаленото економско производство. ЕУ е исто така загрижена за опасноста од истекувањето.

Според нејзината политика за климатските услови, нејзината шема за трговија со енергетска индустрија добиваат бесплатни кредити за јаглерод, така што тие се заштитени од каква било конкуренција.