Наодите би можеле да помогнат да се открие како се чувствуваме во зима и зошто некои пациенти различно го доживуваат студот, под одредени услови на болест.

- Полето почна да ги открива овие температурни сензори пред повеќе од 20 години, со откривањето на протеинот што за топлина наречен TRPV1. Различни студии открија протеини кои чувствуваат умерени, високи, дури и ниски температури - но не успеавме да потврдиме што е тоа што ги идентификува и чувствува температурите под 60 Целзиусови степени - истакнал невронаучникот Шон Ксу, професор на Институтот за животни науки У-М и виш автор на новата студија.

Во студија од 2019 година истражувачите во лабораторијата на Ксу го откриле првиот рецепторски протеин со чувствителност на студено во „Caenorhabditis elegans“, вид милиметарски црви што лабораторијата го проучува како модел-систем, за разбирање на сензорните одговори. Бидејќи генот што го кодира протеинот „C. Elegans“ е еволуциски зачуван кај многу видови, вклучително и глувци и луѓе, наодот обезбедил почетна точка за потврдување на сензорот за студ кај цицачите: протеин наречен GluK2 (кратенка од глутамат јонотропен рецептор на каинатна субединица 2).

За оваа најнова студија, истражувачи од Институтот за животни науки и У-М Колеџот за книжевност, наука и уметност ја тестирале својата хипотеза кај глувци на кои им недостигал генот GluK2 и затоа не можеле да произведат никаков протеин GluK2. Преку серија експерименти за тестирање на однесувањето на животните на температура и другите механички дразби, тимот открил дека глувците нормално реагираат на умерени, високи и ниски температури, но не покажале одговор на штетниот студ.

GluK2 првенствено се наоѓа во невроните во мозокот, каде што прима хемиски сигнали за да се олесни комуникацијата помеѓу невроните. Но, исто така, се изразува и во сензорни неврони, во периферниот нервен систем (надвор од мозокот и 'рбетниот мозок).

- Сега знаеме дека овој протеин има сосема поинаква функција во периферниот нервен систем, обработувајќи температурни сигнали наместо хемиски сигнали за да почувствува студ - вели Бо Дуан, вонреден професор по молекуларна, клеточна и развојна биологија и дел од авторите на студијата.

Додека GluK2 е најпознат по својата улога во мозокот, Ксу шпекулира дека оваа улога како температурен сензор можеби била една од првичните намени на протеинот. Генот GluK2 има роднини низ еволутивното дрво, стигнувајќи дури до едноклеточните бактерии.

- Бактеријата нема мозок, па зошто би развила способност да прима хемиски сигнали од други неврони? Но, ќе има силна потреба да ја почувствува околината, а можеби и температурата и хемикалиите - истакнал Ксу, кој исто така е професор по молекуларна и интегративна физиологија на Медицинскиот факултет при „У-М“.

- Значи, мислам дека чувствителноста на температурата може да е древна функција барем за некои од овие глутамат рецептори, кои на крајот беа избрани бидејќи организмите еволуираа во посложени нервни системи - смета Ксу.

Покрај пополнувањето на празнината во сложувалката со сензорот за температура, Ксу верува дека новото откритие може да има импликации за здравјето и благосостојбата на луѓето. Пациентите со рак кои примаат хемотерапија, на пример, често доживуваат болни реакции на студ.

- Ова откритие на GluK2 како сензор за студ кај цицачите отвора нови патишта за подобро да се разбере зошто луѓето доживуваат болни реакции на студот, па дури и може да понуди потенцијална терапевтска цел за лекување на таа болка, кај пациенти чие чувство на студ е претерано стимулирано - заклучил Ксу.

Извор: Okvir.net

Фото: Freepik