Водните мечки (тардигради) се ситни, неверојатно цврсти животни кои можат да издржат широк спектар на опасности, вклучувајќи и опасности што би биле смртоносни за повеќето други суштества.

Различни водни мечки успеале да се адаптираат на специфични живеалишта низ целата планета, од планини до океани и ледени плочи. Нивната издржливост може да им помогне да преживеат во различни опасни ситуации.

Во неколку истражувања, истражувачите открија нов пример на задоцнета биолошка разновидност, претходно непознат вид адаптиран за песочни дини. Овие истражувања нудат нови докази дека некои водни мечки наоѓаат живеалишта за конолизација живеејќи во полжави.

Новооткриените водни мечки живеат во националниот парк Рокуа во регионот Северна Остроботнија во Финска, каде што истражувачите откриле дека живеат на лишаи и мов во шума со дини.

Пејзажот на Рокуа е обликуван од глечерите и ветерот, формирајќи дини и други карактеристики. Исто така, ова подрачје е дом на внатрешна шума со дини богата со лишаи, живеалиште загрозено поради човековата активност.

Предводени од Матео Веки, биолог на Универзитетот во Јиваскила, научници го посетиле паркот Рокуа за да соберат мов, лишаи, отпадоци од лисја и корени од трева.

Не само што тие таму пронашле водни мечки, туку пронашле и нов вид водни мечки. Станува збор за петтиот познат член на „Macrobiotus pseudohufelandi“, мала група водни мечки кои се адаптирале така што развиле помали нозе и канџи за живеење под земја. Истражувачите го нарекле новиот вид „Macrobiotus naginaе“, што е референца за Нагини, лик на змија од книгите „Хари Потер“.

- Проколната жена која на крајот се трансформира во ѕвер без екстремитети, овој измислен лик го дава соодветното име за новиот вид водни мечки кои се карактеризираат со намалени нозе и канџи - пишуваат истражувачите.


И додека на сите водни мечки им е потребна вода, тие имаат супермоќ за преживување долги суви периоди. Со анхидробиоза, тардиградите исфрлаат вода од нивните тела за да станат сува, практично неуништлива дамка наречена тун. Во оваа суспендирана состојба, водната мечка може да преживее со години или децении, а потоа нагло да се реанимира во присуство на вода.

Состојбата наречена тун може да ги заштити водните мечки и од низа други опасности, вклучувајќи екстремна температура, висок притисок, недостиг на кислород, пукање со пиштол и изложеност на вакуумот во вселената. Оваа способност може да им помогне да ги издржат сувите периоди во нивните живеалишта или би можела да им помогне да колонизираат нови места со тоа што ќе ги заштитуваат низ негостопримливата територија доколку ветерот ги однесе.

Сепак, во посебно истражување, Веки и неговите колеги забележале дека состојбата на тун не е единствениот начин за овие суштества да патуваат. Премногу е влажно за анхидробиоза во цревата на полжавот, на пример, но нивното истражување сугерира дека голтањето и дефекацијата на полжавот се сепак остварлив начин на транспорт, иако нема докази дека новиот вид патува на овој начин.

Други ситни суштества како нематоди и орибатидни грини, исто така, можат да го преживеат преминувањето низ цревата на полжавот, како и некои растителни семиња на лишаи, мов и папрати.

Ова истражување посочува дека истото важи и за водните мечки.

Истражувачите открија 10 водни мечки во измет на диви полжави (Arianta arbustorum) во градина во Финска, од кои пет беа живи. Тие, исто така, нахраниле 694 полжави со водни мечки во лабораторија, а подоцна извадиле 218 живи водни мечки од изметот на полжавите.

Тие пронашле 78 мртви тардигради во изметот и пријавиле дека другите 398 се претпоставува дека биле сварени и уништени од дигестивниот систем на полжавот.

Сепак, 31 отсто не е нула, а водните мечки што преживеале, исто така, успешно се репродуцирале во лабораторија.

Полжавите ги исфрлиле од организмот водните мечки по неколку дена, а најголемиот дел од преживеаните се појавиле на вториот ден, покажало истражувањето. И додека полжавите не се познати по својата брзина, тие можат да патуваат побрзо од водните мечки поради нивната големина.

Според претходните истражувања, овие полжави се движат во просек од 0,18 до 0,58 метри дневно, со максимални околу 5 метри дневно.

Истражувачите забележувале дека дводневниот премин низ цревата на полжавот може да им помогне на водните мечки да патуваат до 10 метри додека се во полжавите, што е значително растојание за животни помали од 1 милиметар.

Водните мечки не можат да изберат каде ќе ги однесат полжавите и, всушност, може да бидат неволни патници. Но, овие полжави претпочитаат влажни, мовливи живеалишта - исто како и водните мечки, така што сите преживеани патници имаат пристојни шанси да завршат на гостопримливо место.

Извор: Science Alert
Фото: Zoological Studies