Тие немилосрдно отфрлаат сè што не се вклопува во нивната слика под името „Како што сакам јас“. И спротивно на гласиштата на завидливците, добиваат работа, маж и живот каков што сакаат.

Дури и ако мама и тато биле прекрасни, а детството идилично, таа не смета дека некој ѝ должи нешто или дека ѝ е гарантиран совршен живот. Таа се потпира на сопствените напори, можности и способности.

И тоа, пред сè, финансиски. Ваквите девојки обично од раната младост размислуваат како и каде ќе заработуваат за живот. Рано го напуштаат домот на родителите, не се плашат да одат во друг град или земја за да се образоваат, да се развиваат и да растат. Таквите девојки до 25 години од животот веќе имаат јасен план за кариерата, некоја веќе има и значајно работно искуство и надминала неколку чекори во кариерата. Тоа не се нужно чекори нанапред и не значи дека сите итаат да станат големи шефици. Тоа може да биде некое научно откритие, пишување книга, некоја корисна програма. Станува збор за тоа што ваква девојка до својата 25-годишна возраст веќе направила нешто во животот, а не само да планира и да бара објаснувања зошто остварувањето на плановите не ѝ оди од рака.

Односно, можеби и ќе побара, но тоа значи дека пробала да направи сè: ја анализирала ситуацијата, направила неколку обиди да стигне до целта сама и конечно се уверила дека нема доволно потенцијал, па одлучила да се обрати кај некој што би ѝ помогнал. Но, додека не се увери дека е невозможно проблемот да се реши без вклучување, така да кажам, на други ресурси, таа нема да побара помош. И има право. Интересно е што оваа карактеристика се манифестира уште на училишна возраст. Девојче, соочено со нерешлива задача по математика, цел ден седи над книгата и дури вечерта им се обраќа на родителите со молба да ѝ помогнат. Не толку успешните жени се однесуваат поинаку: уште при првата тешкотија лелекаат и молат некој друг да го преземе проблемот врз себе.


Таа не се мери со другарките, ниту со роднините, ниту со колегите, според достигнувањата, финансиите или социјалниот статус. Многу е свесна за тоа дека секогаш ќе се најде некоја помлада, позгодна, побогата, поуспешна, погламурозна, можеби и со титула војвотка. Таа се споредува само со себе, со онаа од вчера или од минатата година, и ги оценува исклучиво своите достигнувања во тој период.

Не сака да го оперира носот, не ги зголемува усните и градите, не е постојано на диета и не се потресува што изела две парчиња торта. Таа се негува, води сметка за изгледот и не се жали дека не е доволно убава. Таа се грижи за својата надворешност без намера да се промени.

Но, не затоа што никој не ја сака, никако. Може да има милион љубовници, но не сака со нив да создава семејство. Инфантилен и слаб маж не ѝ е интересен, а паметен, амбициозен и семејно ориентиран човек во нашата земја, за жал, е ретка појава. За среќа, на остварената жена тоа не ѝ пречи бидејќи (види ја точката два) нејзината среќа не зависи од другите.

Начелото „мажот е хранител“ за неа е сосема незамисливо. Со неа можете да комуницирате само на рамноправна основа и не ѝ е важно кој е побогат, поавторитетен или зазема повисока позиција. Таа ќе разговара со директорот на државна компанија како и со продавачот во продавница, никогаш нема да си дозволи да биде непристојна кон келнерот, но нема да толерира омаловажување од страна на сопственикот на спортскиот клуб каде што е активна.

Дури и ако има милијарди на сметката – за неа тоа не е прашање за пари. Таа се остварува, ја сака својата работа и не ѝ паѓа на памет да напушти сè и да седи дома. На работа не оди да „паѓа на нос“, туку да го прави тоа што го сака.