Децата во малите места имаат слобода, сигурност и самостојност. Може да играат на улица без некој да мора да стои до нив. Играат криенка, фудбал, возат велосипеди, тротинети, ролери, берат од црешата на комшијата… Особено преку лето. Децата во малите места сѐ уште знаат која цреша е највкусна, која најрано зрее, иако да речеме е на другиот крај на Пехчево, вели Магдалена

Детството во помалите градови и места во споредба со она во големите градови е различно како децата да не се на иста планета. Помалите места немаа игротеки на секој чекор, немаат неколку кина и театри, лизгалишта, базени, курсеви по сѐ и сешто, спа-центри за деца, фризерници за деца, планетариум, зоолошка градина, дино-парк, адреналински парк, книжевни креативни работилници, разни фестивали за деца…

Помалите места се како едно големо семејство. Како едно големо игралиште за деца. Сите се знаат меѓу себе и се пријатели. Игрите се безгранични, едноставни, децата се безбедни. Играат сами, сами одат на училиште, сами одат кај другарчињата. Ноќите им се тивки, ливадите позелени, воздухот попроѕирен, ѕвездите посјајни, животот бавен, смирен, безгрижен. А, сепак, играат на плејстејшн, имаат интернет, супер ракуваат со таблети, компјутери и кога имаат можност и желба, родителите ги носат на дополнителна забава во поголемите градови, на кино, театар, фестивал, зоолошка…
Разговаравме со неколку родители и наставници кои ни споделија дел од сликата на детството во помалите места.

Остатокот од текстот прочитајте го на Деца.мк