Сте чуле ли за парадоксот „Мено“? Тоа е кога веќе знаете нешто, па не можете да го научите, или не го знаете, па не можете да го утврдите. Сократ ова го објаснил преку следната реченица: „Човекот не може да го бара она што веќе го знае или не го знае. Не може да го бара она што го знае – бидејќи веќе го знае, па нема потреба да го бара, ниту да го бара она што не го знае, бидејќи не знае што е она што всушност го бара.“


Може да се гледа на парадоксот како на вид филозофски аргумент, каде што сите премиси се вистинити, па заклучокот може да биде исто така вистинит.

Премиса 1: Ако знаете што барате, истрагата е невозможна.

Премиса 2: Ако не знаете што барате, истрагата е невозможна.

Заклучок: Следствено на тоа, истрагата е невозможна.

„Она што го барате“ во оваа смисла може да има повеќе од едно мислење и да се користи во две различни смисли во двете премиси. Ако „она што го барате“ значи „одговор на прашањето“, тогаш премисата 1 е вистинита, но премисата 2 е лажна. И ако „она што го барате“ значи „прашањето кое треба да го поставите“, тогаш премисата 2 е вистината, но премисата 1 е лажна.

Ова е заблуда на изедначувањето, каде што истиот термин се користи за два различни концепти. Сепак, изгледа дека може да се научат многу различни работи, покрај сѐ.