Фриц Перлс, еден од основачите на гешталт-терапијата, психијатар и психоаналитичар, во својата автобиографија вели дека честопати чувствува досада и дека таа е еден од неговите два „проблеми“ (другиот е пушењето).

Перлс смета дека здодевноста честопати го терала да биде неподнослив кон луѓето, да ги натера да се чувствуваат лошо и да си „игра“ игри со нив. Тој ја поврзува досадата со потребата да се „прави важен“, а се прави важен така што во текот на разговорите со другите луѓе бара одобрување, признание и восхит.

Тој наведува дека се става себеси во прв план или дека разговорот го водел на одредени теми за да може да се пофали со признанијата што ги добивал тој или гешталт-терапијата.



Кога ги блокираме нашите вистински интереси и не го правиме она што навистина нè интересира, остануваме без ентузијазам и идеи како да го структурираме нашето време. Потоа се јавува чувство на досада.

Бидејќи останува потребата за стимули, структурирано време и значење, се свртуваме кон алтернативите што вклучуваат играње игри, кои Перлс ги споменува. Не е случајно што тој ја користи придавката „неподнослив“ кога опишува каков бил кон луѓето со кои си „играл игри“.

Во контекст на менталното здравје, терминот „играње игри“ има негативен знак и укажува на предвидената вербална размена помеѓу две лица што најчесто завршува така што двете страни се чувствуваат лошо. Затоа, и покрај динамиката што можат да ја понудат, игрите не се конструктивен начин за прекинување на досадата.

Перлс вели дека бидејќи постои желба да бидеме на друго место и да сториме нешто друго, кое не можеме да го препознаеме затоа што не му е дозволено да се развива, имаме само тековна желба да не бидеме таму каде што сме и да не го правиме она што го правиме. Тоа е досада, вели Перлс. Кога се досадуваме, ние се принудуваме себеси да обрнуваме внимание - се исцрпуваме во обидот да одржуваме затегнат однос со она што ни е досадно. Наскоро стануваме уморни и ни се затвораат очите.

Ако е потиснато возбудувањето така што може да се задоволи во фантазијата, ние ќе мечтаеме или ќе заспиеме и ќе сонуваме, заклучува Перлс. Не постои алтернатива за оригинален, изворен интерес, а досадата е логичка последица на блокирањето на нашите вистински интереси.

Кога не го правиме она што нè интересира, останува сето она што не нè интересира, што не го сакаме и што ни е досадно.