Речиси сите досегашни критички осврти за поезијата на Јовица се насочени кон две нејзини карактеристики. Првата е токму оваа нејзина урбаност, или тематска ситуираност во градот (сегашно Скопје) како хронотоп во кој поетот домува. Така, Богомил Ѓузел кажува дека овие стихови имаат „автентично урбан сензибилитет“, а Елизабета Шелева заклучува дека поезијата на Јовица Ивановски е плод на една континуирана урбана прељуба со еден простор“. Оливера Ќорвезироска за оваа скопска вдоменост вели дека песните на Јовица Ивановски... се одамнешни жители на Скопје, а Влатко Галевски вели дека поезијата на Јовица е како првиот стихуван музеј на поразите на еден град, на неговите жители. Втората одлика на оваа поезија, која се чини дека им запнува в очи на критичарите е она што Душко Крстевски го нарекува „метонимиски“ стил на пишување, т.е. наративен, раскажувачки, дури и епски, наспроти „метафоричниот“, т.е. лирскиот, во голем дел апстрактен стил). Сите критичари овие две работи ги дефинираат не само како констатирани одлики на севкупниот опус на Јовица, туку (или пред сè) и како суштински квалитети кои оваа поезија ја одделуваат од голем дел на современата македонска поетска продукција.

Овој избор е значаен затоа што излегува токму во годината која за авторот е јубилејна – четврт век од неговото творештво.