Мојот цимер лежеше на креветот и гледаше во голиот плафон. Ние делевме мала „ќелија“ и не зборувавме десет дена. Ако со цимерот не сте разговарале десет дена, веројатно гадно сте се скарале. Но, ние не се каравме. Ние медитиравме.

Кога дојдов во Мјанмар, сè што знаев за медитацијата Випасана беше дека се пишува со две с и трае десет дена. Искуство со медитацијата ми беше она што го имав „собрано“ во Јапонија каде што живеев, но никогаш во животот немав медитирано повеќе од еден час во мојот живот. Па можете да си замислите моето изненадување кога се сретнав со правила на Випасан: будење во четири наутро, десет часа медитација, спиење.

Можев да си ги повторувам тие правила додека не одлучам да се спакувам и побегнам некаде или, пак, додека не доживеам некаков вид на внатрешно просветлување. Нема разговор, читање, пишување, нема слушање музика. Секој ден медитиравме по 120 лица, а всушност секој беше сам.

Како што минуваа деновите, се чувствував како полека да тонам низ длабочините на океанот, како нуркач. Без движење, сѐ додека моите мисли конечно не ги замени целосна темнина, додека не го допрам дното.

Се сеќавам дека си мислев: „Овде никогаш не сум бил. Каде сум јас?“ Тоа беше само дел од океанот, местото каде ќе ги поминам следните десет дена, трчајќи ментален и духовен маратон. Еве што научив во десетте дена молчење:

Почнав да се слушам самиот себе

Четири години работев во една компанија за вработување во Токио, Јапонија. Дадов отказ и се најдов во оваа луда авантура во Мјанмар. Главата со години ми беше полна со бучава, најмногу поради работата... Внатрешен глас? Што е тоа? Никогаш го немам слушнато. Но, како што минуваа деновите без никаква бучава и звучна стимулација однадвор, одеднаш и јас слушнав чуден внатрешен глас кој како да доаѓаше од некој далечен извор. Некаде од длабочина.

Имам моќ да одлучам како ќе реагирам

Четвртиот ден како тон цигли во главата ме „удри“ едно сознание - дека секој момент на ментална и/или емотивна болка која некогаш сум ја искусил била резултат на тоа како сум реагирал на нешто или некого. Всушност, никогаш нешто или некој не ги предизвикувало моите фрустрации, стресови и главоболки. Мојот одговор на нештата бил причината за сите мои патења.

Ух. Тежината на тоа сознание и кристалната јаснотија со која одеднаш го видов тоа беа неподносливи. Не сум сигурен дека некогаш посилно сум се борел да ги задржам солзите отколку што се борев тој ден. Како што во главата ми се прикажуваа филмовите од сопственото минато, постојано одново се убедував колку било лесно да се глуми жртва цел живот. Дијалогот (со самиот себе) секогаш беше ист: ме фрустрира тоа што тој го кажа, она што таа го направи, како реагираше шефот, тоа што го бара таа работа, тоа што е лош прометот, како власта работи лошо...

Причината на сѐ што ме фрустрира е таму некаде, зар не? Е па не е, не. Причината е во нас.

Најлошиот дел од тоа сознание беше тоа што имав уште повеќе од 40 часа за минување во таа мисија, во тишина, а сѐ што сакав бше да побегнам од неа. Но, сфатив дека поентата на сето тоа е следнава: ако јас сум причина за сѐ лошо, тогаш јас можам да бидам и причина за решението. Така, во следните денови почнав со процесот на реконфигурација на внатрешниот софтвер за да видам дали можам да извежбам сам да одлучувам како ќе реагирам на што било што ќе ми се случи во животот. Знаев дека нема да биде лесно и дека ќе ми треба секојдневен потсетник. Затоа со ситни букви ги истетовирав зборовите: Моќта на изборот.

Сѐ е минливо

Техниката на медитација ми помогна да научам да правам едно нешто кое човекот може да го прави додека 100 часа седи во тишина - да набљудувам. Кога ме заболе ногата, ја набљудував таа болка, но бидејќи немаше што да се направи, се обидов својата свест да ја приближам до таа болка, „да ја зумирам“ за да видам што навистина се случува. Како што се фокусирав само на болката, ја забележав нејзината минливост - во еден момент чувствував силна болка, а во друг момент таа се промени и ослабе. Час беше тука, час таму, час силна, час послаба. Па „понежна“.

Истото го направив и со менталната и емотивната состојба во тие десет дена. Со сите свои чувства, фрустрации, мир или стравопочит - ќе ги зумирав и ќе сфатев дека не секогаш се со ист интензитет и дека можам од најјако да преминам во занемарливо чувство.

Така бев сведок на минливоста на сѐ и станав свесен дека баш секој аспект на животот е во постојан проток - нашето физичко тело, радостите кои ги доживуваме, фрустрациите, односите, здравјето и нашиот статус. Сѐ може да зајакне, повторно да се зацврсти или еволуира, но едно нешто ми стана кристално јасно - ништо не е исто. Нема ништо за што би можеле да се фатиме. Секој ден е навистина нов ден. Секое движење е ново движење.

Ако сакате да ги видите јасно нештата, морате да забавите

Кога ќе погледнам низ прозорецот од автомобилот додека возам со 50 километри на час, погледот ми е малку заматен. Ако возам со 100 километри на час, погледот ми е многу матен. Но, ако застанам на црвено и погледнам низ прозорецот, гледам добро. Таа појава ја нареков внатрешна физика. Ако сакате јасен поглед, морате да запрете. А колку побрзо се движите, толку е поматен погледот. Предизвикот е во тоа што сме денес, во ерата на брзањето и презафатеноста, ретко на мир. Навистина ретко запираме.

Постојано сме во движење, постојано поврзани и постојано бомбардирани од надворешни стимули. Имам пријател кој медитира секогаш кога треба да донесе важна животна одлука. И секогаш од тој пат се враќа со одговор што ќе направи. Мене од искуството во Мјанмар ми е многу важно како ја користам тишината и секој кој ме познава знае дека животен приоритет ми е да ги вдлабам блоковите тишина во животот. Повик на вечера и пица? „Жал ми е, имам состанок со тишината...“

Времето во тишина ми овозможува да се осврнам на случувањата, да имам добар увид во сѐ, но и да расправам за тоа со својот внатрешен навигациски систем. Тишината е моето тајно оружје.