Не постои единствен одговор на прашањето за реакцијата на телото на помислата за нуклеарна војна.

Како ќе реагираме, зависи од нашите ставови за концептот на нуклеарна војна или нуклеарна бомба, дали сме доволно возрасни за да имаме искуство поврзано со нуклеарни катастрофи (на пример, Чернобил), какво е нашето искуство кога станува збор за војна, какви дополнителни стресови доживуваме во животот, со какви психо-физички капацитети располагаме и ред други фактори.

Можно е некои луѓе да го доживеат она што го нарекуваме хипервозбуда кога ќе помислат на нуклеарна војна.

Помислата за можноста за глобална катастрофа предизвикана од нуклеарна војна може многу да нѐ вознемири, но не само на емотивно ниво. На физиолошко ниво, нервниот систем предизвикува одговори на заканата од нуклеарна војна во форма на реакција „бори се или бегај“ и ако сме биле заплашени доволно пати и доволно силно, можеме да реагираме на заканите (имагинарно или реално) многу брзо и многу интензивно.

Тоа може да значи дека ќе нѐ обземе страв и вознемиреност при помислата на нуклеарна катастрофа, дека нема да можеме да бидеме мирни, дека дишењето и пулсот ќе забрзаат, дека ќе почувствуваме наплив на адреналин, дека ќе ни се напнат мускулите и слично.

Телото не е создадено да се наоѓа долгорочно во оваа состојба, едноставно сето ова не може да го поднесе, па има потреба од одмор и релаксација. Ако таквата иритација трае долго, може да настанат компликации, на пример, да почнеме да страдаме од несоница затоа што не можеме да се опуштиме, да бидеме раздразливи, па дури и лути и многу импулсивни (бидејќи покачената енергија наменета за спасување треба да се ангажира и некаде да се исфрли), може да имаме главоболки, па дури и проблеми со варењето на храната бидејќи варењето се случува само во состојба на релаксација.

Ако физиолошкиот стрес потрае, може да се развијат уште посериозни болести бидејќи нашиот нервен систем ги пробива сите органи во телото.

Замрзнување

Хипервозбудата не е единственото сценарио во оваа ситуација. Стравот од војна може да биде толку голем што би можел да нѐ „замрзне“ и да нѐ спречи да функционираме нормално. Можеби ќе чувствуваме дека не можеме да се движиме, дека сме напнати, дека не можеме да се концентрираме и соодветно да одговориме на заедничките секојдневни предизвици, дека одбиваме да учествуваме во нешто во што уживавме до вчера.

Дополнително, нашиот ум може да оди во светот на имагинацијата и да навлезе во состојба на негација за да не мораме да се справуваме со неизвесноста. Во екстремни случаи, можеме да влеземе во колапс, еден вид откажување, целосен недостиг на енергија и смисла.

Но, важно е да се знае дека таквите состојби кои се поврзани со голем стрес не се карактерни црти, не кажуваат дали сме слаби, мрзливи, депресивни. Кажуваат дека нашиот нервен систем е толку преоптоварен што не може да го поднесе интензитетот на возбуда.

Никој не сака да доживее уништување, но бидејќи немаме контрола над тоа, треба да се свртиме кон она што го имаме. Да се ​​свртиме кон другите луѓе за поддршка, да се отвориме и да разговараме за она поради кое ни е тешко, да направиме паузи за да се опуштиме од предизвиците и тензиите и да откриеме што е тоа што ни носи најмало задоволство и атмосфера во животот.

Извор: b92.net
Фото: Freepik