Карикатурата некогаш била високо ценета ликовна форма, пред да биде преземена од уличните уметници. Во текот на европската ренесанса и последователниот век на уметничкиот развој скоро секој уметник имал проект поврзан со карикатурата. Некои, како Леонардо да Винчи, биле широко познати и ценети за оваа нивна вештина за уметност.


Генерално денес познат поради неговата висока сериозност на неговата „Мона Лиза“, „Тајната вечера“ и „Витрувиецот“, Леонардо не се поврзувал со гротескниот хумор. Сепак, карикатурите биле дел од неговите најпопуларни и влијателни дела.


Овие карикатури го поврзуваат Леонардо не само со графичката уметност на иднината туку и со еден поранешен, средновековен свет - пеколните визии на Бош и Брегел.

Таканаречените „gragoyles“ биле израз на сите страсти, животински сили, канибалски распарчувања, оставени на човечката природа кога  се случувало божеството.


Навистина, Леонардо обожавал необични лица и глави - за него чудните луѓе биле фасцинантни и тој ги претворал во трагикомични фигури погодни за на сцена. Тој бил толку воодушевен кога ги гледал овие глави, што го следел секој што му го привлекувал вниманието, со цел да добие јасна идеја од него. Кога ќе одел дома, тој ја цртал главата исто како да бил присутен човекот.