Во екот на Втората светска војна, британската влада под водство на Винстон Черчил била многу заинтересирана за балканскиот регион. Черчил верувал дека најдобро е сојузниците да ја нападнат Европа од југ, да ја освојат Италија и потоа да се движат кон Балканот за да го ограничат советското влијание во тој регион.

По добивањето на неколку извештаи за тоа како четниците не се борат против окупаторот, туку напротив, понекогаш соработуваат со него, требало да се најде нов балкански сојузник. Од 1943 година, партизаните се признати како единствени легитимни борци за ослободување, па затоа било неопходно да се сретнат со нивниот водач. Тито и Черчил пристигнале во Неапол и на 12 август 1944 година оствариле средба во Вилата Ривалта.

Договорот во Неапол

Средбата траела неколку часа, а лидерите продолжиле да разговараат и следниот ден. Главна тема била повоената структура на Југославија. Черчил сакал Тито да му гарантира дека ќе обезбеди слободни избори во обновената земја и дека нема да употреби воена сила за да ја претвори Југославија во комунистички режим. Тито го уверувал дека тоа нема да се случи и дека неговата примарна цел е да се стави крај на војната во земјата во која владее гладот ​​и теророт на окупаторот.


Черчил погрешил во една работа

Политиката на Черчил на Балканот била всушност многу паметна. Тој правилно претпоставувал дека нема да може да влијае врз сите настани по војната и дека Црвената армија ќе ја диктира судбината барем на дел од Балканот.

Сепак, згрешил во едно: Тито и партизаните главно самостојно ја ослободиле земјата, така што иднината на Југославија ја кроеле со сопствени раце. Договорот за поделба на Југославија 50/50 станал 0/0.

Извор: Index.hr
Фото: Wikipedia