„Повеќето луѓе сè уште веруваат дека сите нивни секојдневни реакции на психата се одредени од влијанието на околината врз нив. Малку луѓе знаат нешто за душата, а уште помалку луѓе веруваат во неа.

Зар не сме сите носители на историјата на човештвото? Зошто е толку тешко да се поверува дека секој од нас има две души?

Колективна и лична душа

Кога човек има 50 години, само еден дел од неговото суштество има историја од половина век. Другиот дел, кој живее во неговата душа, може да има историја од неколку милиони години. Секое новородено дете дошло на овој свет со целосно формиран мозок. Иако во раните фази од неговиот живот разумот сè уште не добива целосна „власт“ над телото, со своето исполнување во надворешниот свет очигледно има потенцијал да го направи тоа. Ваквите ментални структури го извршуваат своето влијание и во текот на целиот живот го детерминираат мислењето на човекот.

Новороденчето не започнува да го развива својот мозок од првиот ден од неговото раѓање. Неговиот ум, веќе готова структура, е резултат на безбројни животи што ги живеело претходно и далеку од тоа дека нема содржина. Мала е веројатноста дека некогаш ќе можеме да дознаеме за минатото, што достигнува со колективно несвесниот човек.

Нема сомнение дека личната психа на човекот се развива во текот на неговиот живот, а животната средина и образованието се клучен фактор во тој процес. Овие ефекти ќе стапат во сила од првиот ден од животот на детето. Во принцип, чувствителноста на мозокот на малото дете по правило се потценува, но психологот терапевт често има спротивни докази.

Во работата со невротичарите, во идентификувањето на менталните нарушувања, често излегува искуството што датира од најраното детство. Често се случува искуството што го имало детето уште од најрана возраст да има значително влијание врз неговиот живот.

Двете души создаваат противречности во човековото размислување и чувство. Често, колективната и личната душа се наоѓаат во директна опозиција. Постојат стотици примери во работата на кој било психолог што покажуваат дека две души живеат во секој човек. На пример, реализацијата на имагинацијата - јас тоа го нарекувам мајка на човечкиот разум, многу од моите пациенти цртаа слики и зборуваа за соништата што отсликувале необична сличност како и своевидни паралели со сликите од индиските и кинеските храмови. Како овие луѓе можеле да добијат знаење за древната култура на храмовите на Далечниот Исток? Јас лекував пациенти што имаа визии за случувања што биле пред стотици години.

До сето ова може да се дојде само од колективно несвесна, безлична душа што веќе била заклучена во мозокот на новороденчето. Современиот човек е само последниот зрел плод на дрвото на човечката раса. Никој од нас не знае што навистина знаеме“.

Од книгата „Јунг говори“ (интервју за списанието „Нус Винер“)