Се чини дека нема ограничување за работите што луѓето се подготвени да ги направат за да постигнат совршен изглед.
Без разлика дали тоа е вбризгување на сопствената маснотија во задникот, поставување импланти, отстранување делови од кожата од главата и повторно вметнување за лекување ќелавост... Колку и да се ризични ваквите козметички зафати, секогаш има луѓе што се подготвени да ги направат.
Па така, некои луѓе се подложуваат на процедури за трајно менување на бојата на нивните очи. Ова може да се направи на различни начини - како што се импланти за промена на изгледот на ирисот, тетовирање на ирисот или ласерска депигментација. Иако овие процедури може да им го дадат на луѓето посакуваниот изглед, тие доаѓаат со цела низа ризици и компликации - од кои една е слепило.
Ирисот е обоениот прстен што ја опкружува зеницата. Се состои од два слоја на мазни мускули (кои не можеме да ги контролираме). Овие мускули се одговорни за намалување и проширување на големината на зеницата и ирисот, со цел да се контролира количината на светлина што влегува во окото. Овие мускули ги штитат и чувствителните рецептори во окото од трајно оштетување.
Ирисот има и два пигментирани слоја кои содржат меланин, што ја одредуваат бојата на вашите очи. Постојат шест главни препознатливи бои: кафеава, килибарна, лешник, зелена, сина и сива.
Ако имате многу пигменти во двата слоја, вашите очи ќе бидат со потемна боја - како кафеава, која е најчеста боја на очите (се јавува кај околу 80 отсто од светската популација). Ако имате помалку пигменти во предниот слој, ќе имате лешник-боја или зелени очи (најретките бои, кои ги имаат само 2 отсто од населението). Оние со малку или без меланин во предниот слој ќе имаат сини или сиви очи.
Операциите на окото, особено на ирисот, не се нова работа. Операциите за катаракта датираат од 5 век пр.н.е., а боењето лузни во окото постои повеќе од 2.000 години. До последните години се вршеа операции со цел да се реконструира ирисот или да се санира дефект. Но, козметичките процедури за трајно менување на бојата на ирисот почнуваат да стануваат сѐ почести.
Кератопигментацијата е пример за една од овие процедури. Се прават мали засеци со игла во рожницата (чистиот заштитен слој на очното јаболко), а потоа се вметнуваат пигменти во слојот за трајно да се промени. Оваа техника датира илјадници години, при што биле тестирани различни пигменти, вклучително и саѓи.
Слично на тоа, употребата на ласери за отстранување на пигментот од надворешниот слој на ирисот може да ги промени кафените очи во светлосини или сиви. Процедурите за депигментација го прават тоа со согорување на пигментот и клетките што го создаваат пигментот со помош на ласер. Оваа техника може да се користи само за преминување од потемни кон посветли очи и нема да функционира на луѓе што сакаат да го прават тоа на друг начин. Моментално не е можно да се додаде повеќе меланин во ирисот ако веќе го нема.
Депигментацијата првично била развиена за лекување окуларна дермална меланоза, состојба кога пигментните клетки не мигрираат каде што треба, предизвикувајќи затемнување на другите делови на окото (како што се белките).
И кератопигментацијата и ласерската депигментација имаат значителен ризик од инфекција бидејќи ги компромитираат најоддалечените слоеви на окото. Овие процедури може да предизвикаат чувствителност на светлина и промени во видот - вклучувајќи слепило, истенчување и перфорација на рожницата, глауком и катаракта. Некои пациенти што имале процедури за кератопигментација се пожалиле дека чувствувале болка во очите за време на процедурите за МРИ.
Друга процедура што некои луѓе ја користат за промена на бојата на очите е вметнување силиконски импланти. Една манекенка од „Инстаграм“, која ја направила оваа процедура, доживеала значителни компликации кои ја оставиле со вид на 90-годишник – губење на 50 отсто од видот на едното око и 80 отсто на другото око. И други пријавиле слични компликации.
Можна е и промена на обликот на окото и ситуација кога течноста во окото врши притисок врз оптичкиот нерв. Бидејќи овој нерв го контролира видот, може да се појави слепило.
Нема доволно докази за да се поддржи употребата на која било од овие процедури во козметичка смисла. Како и со многу работи што се прават од козметички причини, краткорочната добивка може да ве изложи на потенцијална подолготрајна болка. Дури и кога овие процедури се користат за лекување медицински состојби, пријавени се компликации.
Ако размислувате да се подложите на една од овие процедури, запрашајте се дали вреди само затоа што не ви се допаѓа бојата на вашите очи.
Извор: sciencealert.com
Фото: Freepik