Меѓу другото, се пишува за хрватските коментатори Младен Делиќ и Борис Мутиќ и српскиот коментатор Владан Стојаковиќ, дел од доајените на тогашното југословенско коментаторство. Овие коментатори навиваат наместо гледачите и се жалат наместо да ја анализираат играта, пишува во текстот.

Но се пишува и за комични ситуации во кои гледачите гледале и виделе дека имало гол, а дури подоцна се слушнал гласот на „разбудениот“ коментатор кој се обидувал да звучи возбудено и да извести за веќе старата вест.


- Она што не можеме да им го заборавиме на нашите спортски коментатори и преку што не може да се помине е нивната незаузданост во зборувањето. Како да се на некои приватни и незадолжителни состаноци на кои може да се земе збор и никогаш да не се заврши приказната. Како тоа што го гледаат тие да не го гледаме и ние. Како ние да немаме поим што е фудбал и како тие да ни го откриваат. И во тоа брзо, неконтролирано зборување нормално е што се искраднуваат непростливи грешки, а не би имало (такви!) да не била направена основната грешка: што тие се толку „поучни“, што толку не затвораат уста! - пишува во текстот.


Во текстот се пишува и за рекламите што биле прикажувани за време на преносот на првенството. Тие биле прикажувани во важни моменти за време на преносот, како тогаш кога излегувале играчите на теренот. Квалитетот на рекламите не бил на високо ниво, исто така, стои во текстот.

Извор: Index