Ако некогаш сте се обиделе да ги намалите јаглехидратите или сте решиле да се откажете од леб, тестенини и печива, сигурно сте се увериле дека тоа не е толку едноставно. Можеби мислевте дека немате волја, но причината лежи на друго место - во нашите гени.

Една неодамнешна студија објавена во списанието „Наука“ од октомври 2024 година посочува дека нашата љубов кон храната со скроб може да датира од пред 800.000 години.

Истражувачите ги следеле гените кои ја регулираат нашата способност да вариме скроб и дошле до некои интересни откритија за генот „АМИ1“. Повеќе копии од овој ген значи повеќе амилаза - ензимот кој го разградува скробот во шеќер и на тој начин уште повеќе нѐ „навлекува“ на крцкавиот леб.

Зошто генот „АМИ1“ е толку важен? Научната статија објаснува дека не е одговорен само за разградувањето на скробот, туку и за вкусот на храната со скроб. Кога ќе каснеме кроасан или парче свежо печен леб, всушност, активираме нешто што е во нас уште од античко време. Ловците-собирачи, нашите предци кои талкале низ Евроазија пред земјоделството, имале во просек четири до осум копии од генот „АМИ1“. Овој генетски дизајн им го олеснувал варењето на скробот, во време кога им била потребна секоја капка енергија за да преживеат. Така се родила нашата љубов кон јаглехидратите.

Ако чувствувате дека и строгата диета не може да ја потисне желбата за печиво, можно е вашите гени да се едноставно еволутивно програмирани да преживеат со скроб.

Оние со повеќе копии на генот „АМИ1“ веројатно имаат подобра способност да го сварат скробот и можат да извлечат повеќе енергија од него, што им дало еволутивна предност на нивните древни предци.

Ова истражување би можело да фрли повеќе светлина врз нашиот метаболизам и да открие зошто некои луѓе едноставно не можат да се откажат од јаглехидратите.

Извор: n1info.hr

Фото: Freepik