Научниците откриле нова теорија за тоа зошто зелената боја прави да се чувствуваме добро.
Многу истражувања покажуваат дека престојот на отворено или живеењето во близина на зелени површини има неверојатни придобивки за менталното здравје. Но новото истражување објавено во Британското еколошко друштво предлага нова теорија наречена хипотеза за зеленило - хипотезата дека нашата потреба за „зелено“ е вкоренета токму во еволуцијата.
Во секоја историска ера луѓето имале корист од контактот со природата, па дури и во урбаните контексти тие секогаш ја барале таа врска. Различни видови природни инсталации, всушност, се користат уште од почетоците на урбаните населби за разубавување на приватни и јавни места и за подобрување на благосостојбата на граѓаните. Градините се архитектонска компонента која се наоѓа во сите култури, а одгледувањето домашни растенија е исто така популарно хоби.
Во оваа нова студија, истражувачите од Јапонското здружение за промоција на науката ја објасниле силната врска што луѓето ја имаат со бујната природа, а, исто така, и дека условите на суша и еколошката сиромаштија се причина за влошување на нашето психолошко здравје.
Според јапонските истражувачи, кога вегетацијата исчезнува во периоди на суша, кај луѓето се активира сигналот за деградација на животната средина. Ова може да доведе до негативни психолошки реакции, па дури и до чувство на депресија. Спротивно на тоа, обновувањето на бујното зеленило би предизвикало позитивен ментален одговор.
Но, зошто постои таква врска помеѓу зеленилото и психофизичката благосостојба?
Според истражувачите, овие психофизиолошки одговори биле клучни за опстанокот на човекот за време на промените во животната средина што ги доживеале нашите предци во минатото.
Практично, бујната и луксузна средина гарантираше поголеми шанси за преживување (пристап до вода и храна, поблага и поумерена клима), а психолошката благосостојба ја охрабруваше заедницата да се насели на тоа место.
Напротив, сушното место не само што не гарантираше добри шанси за опстанок на заедницата, туку имаше негативни ефекти врз нејзините жители од психолошки аспект.
Во современите урбанизирани општества, каде што пристапот до вегетацијата е ограничен, ова психолошко наследство на предците може да предизвика негативни ефекти, како што се зголемен стрес и депресија. Со други зборови, континуираното губење на зелените површини (особено во урбаните средини), поради климатската криза и екстремните временски услови, може да има сериозни последици врз здравјето и благосостојбата на луѓето.
Овие откритија би можеле да доведат до интересни случувања не само во областа на психологијата и психијатријата, туку, пред сè, во урбаното планирање и зачувувањето на биолошката разновидност.
Извор: novilist.hr
Фото: Freepik