Се претпоставува дека големите космички структури се шират со одредена брзина како што се шири универзумот, при што галактичките јата и другите густи области во вселената се шират побрзо од празниот простор. Ново истражување од Универзитетот во Мичиген открива дека брзината на растот на овие структури е помала од очекуваното, што е спротивно на претходните разбирања засновани на Теоријата за релативноста на Алберт Ајнштајн.

Нашиот космос е „исткаен“ со галаксии како голема пајажина, но тие не се распределени еднакво, туку се собираат во група. Првично малата маса собира сѐ повеќе материја преку гравитациска интеракција, а оваа област постепено се руши под сопствената гравитација како што станува погуста. Според истражувачите, овие купчиња стануваат погусти додека се рушат, што е опишано како раст.

- Тоа е како разбој за ткаенина каде што едно-, две- и тродимензионални колабирања изгледаат како лист, влакно и јазол. Реалноста е мешавина од сите три случаи, а има галаксии кои живеат покрај нишките додека галактичките јата - групи од илјадници галаксии, најмасивните тела во нашиот универзум ограничени со гравитација - се во јазлите - објаснува Мин Нгуен, главен автор на истражувањето.

Истражувачите искористиле повеќе методи за да го анализираат растот на големите вселенски структури со текот на времето. Тие заклучиле дека растот забавува со текот на времето.

- Овие различни анализи поединечно и колективно укажуваат на потиснување на растот. Или ни недостигаат некои систематски грешки во секоја од овие анализи или ни недостига некоја нова, понапредна физика во нашиот стандарден модел - објаснува Нгуен.

Научниците сакаат да ја потврдат теоријата со различни статистички модели и да разберат зошто структурите растат побавно од очекуваното.

Извор: Interesting engineering
Насловна фотографија: Pixabay