Урбаните области се динамични пејзажи кои се карактеризираат со преполни згради. Сепак, еден град се издвојува - Коулун.
Сместена на британската територија на Хонгконг, оваа уникатна енклава, која зафаќа само 2,6 хектари, била дом на десетици илјади жители и работници.
До 80-тите години во градот живееле до 35.000 луѓе, создавајќи извонредно компактна заедница.
Енклавата опфаќала 350 згради поврзани со стотици тесни улички. Коулун бил познат и како „град на темнината“ поради недостигот на природна светлина.
Приказната за овој град со ѕидови отвора интересни прашања. Како настанал овој уникатен град и зошто на крајот бил уништен?
Историјата на градот може да се проследи до династијата Сонг (960-1279), кога била поставена воена станица за управување со трговија.
Во 1842 година, за време на владеењето на царот Кинг Даогуанг, островот Хонгконг ѝ бил отстапен на Британија со Договорот за Нанкинг.
Како резултат на тоа, се сметало дека е неопходно да се подобри тврдината за Кинг да владее со областа и да го следи британско влијание. Подобрувањата, вклучително и застрашувачкиот одбранбен ѕид, биле завршени во 1847 година.
Конвенцијата за проширување на територијата на Хонгконг од 1898 година ѝ предала на Британија дополнителни делови од Хонгконг (Новите територии) на 99 години, но бил исклучен градот заграден со ѕидови, кој во тоа време имал население од околу 700 жители. На Кина ѝ било дозволено да продолжи да ги држи функционерите таму сѐ додека не се мешала во одбраната на британскиот Хонгконг.
Низ годините Кина цврсто се држела за ова мало парче земја. По Втората светска војна, иако голем дел од неа бил оштетен, луѓето се собрале во областа барајќи засолниште.
Тие знаеле дека можат да се потпрат на поддршката од кинеската влада доколку претставниците на Хонгконг се обидат да ги натераат да заминат.
Кинезите ги бранеле илјадниците бегалци. Како што минувало времето, бегалскиот камп почнал да се претвора во нешто подолготрајно.
Во 60-тите и 70-тите години градежните активности се зголемиле, трансформирајќи го некогаш нискиот град во пејзаж во кој доминирале згради со 10 и повеќе ката. Сепак, поради близината на аеродромот Каи Так, кој се наоѓа на 800 метри јужно од градот, зградите биле ограничени на максимална висина од 14 ката.
Многубројните улички во градот, често со ширина од само 1-2 метри, немале соодветно осветлување и одвод. На горните нивоа се појавила сложена мрежа од скали и премини, овозможувајќи да се помине низ целиот град од север кон југ без да се допира земјата.
Изградбата во градот била без регулација, што резултирало со околу 350 згради со лоши темели и минимални комунални услуги.
Бидејќи становите биле многу мали (23 квадратни метри), просторот бил зголемен со пошироки горни катови, балкони и додатоци на покривот. На покривите имало телевизиски антени, јажиња за алишта, резервоари за вода и ѓубре, а можело да се помине со помош на низа скали.
Официјалните бројки на населението на градот се 10.004 во 1971 година и 14.617 во 1981 година, но овие бројки се сметаат за многу ниски.
Темелното владино истражување во 1987 година даде појасна слика: се проценува дека околу 33.000 луѓе живееле во градот заграден со ѕидови.
Врз основа на ова истражување, градот со ѕидини имал густина на население од приближно 1.255.000 жители на квадратен километар во 1987 година, што го прави најгусто населено место во светот.
Многу автори, филмски режисери, дизајнери на игри и визуелни уметници го искористиле градот за да пренесат чувство на угнетувачка урбанизација или неограничен криминал.
Извор:
Rarehistoricalphotos.com
Фото: South China Morning Post / Wikimedia Commons / Flickr).