И, секако, феминистката останува решително оптимист. Независноста на жената, во поголема или помала мера, почна да ги зацврстува или да ги заменува институциите на бракот и психотерапијата.
Пишува: Сумеа Рамадани, студент на консултативна психологија на Универзитетот „Хачетепе“ во Анкара, Турција
Жал ми е што треба да срушам еден силен народен мит: Да се биде трауматизиран, не значи да се биде силна и продуктивна личност.
Жените (и мажите) не се „луди“ или „неисправни“ кога како одговор на траумата развиваат посттрауматски симптоми, вклучувајќи несоница, флешбекови, фобии, напади на паника, анксиозност, депресија, дисоцијација, вкочанета цврстина, амнезија, чувство на вина, омраза кон себе и социјално повлекување. Жртвите на траума може да се обидат да ги маскираат овие симптоми со алкохол, дрога, прејадување или екстремни форми на диета.
Некои жени се издигнуваат над траумата; други не. Некои жртви на патријархално насилство сакаат феминистичка поддршка и совети; други не. Некои жени сакаат да бидат спасени; други се премногу оштетени за да учествуваат дури и во сопственото „откупување“.
Една силна и храбра жена нормално е да се чувства конфузно и да не знае како да реагира, па несвесно да се најде во чудни однесувања (да замрзне) кога им приоѓа на „интелектуалци“ кои зад завесите, во ќошето на некоја книжарница, во средната маса на некое кафуле, во хотелот на некоја конференција итн. на директен начин сексуално вознемируваат. Следниот ден истиот интелектуалец под медиумски рефлектори зборува за чувствата на понежниот пол и за тоа како е да се биде жена. Сличен пример на педофил што протестира за детски права.
Современите луѓе, политиката, науката - самиот рационален начин - не се во допир со ирационалното, т.е. со настаните на колективна потсвест.
Релативно привилегираните бели жени од средната класа открија дека привилегијата не е слобода; таа љубов беше туѓа земја со малку преживеани; и дека женското тело било колонизирано како и секое гето или земја од третиот свет.
Откриле и дека ниту мажите ниту жените не сакаат жени, особено силни или среќни жени. Незадоволна, поплакана, „слаба“ жена, иако не им се допаѓа, е многу поприфатлива од задоволна и/или моќна жена - која се доживува како опасна и која е исфрлена и „убиена“ многу побрзо и неизбежно од нејзиниот машки колега, особено ако таа на кој било начин е сексуално свесна, независна или „агресивна“.
Јас четири години учам за човекот, за човековата психа, но не ме учеа дека жените или луѓето се угнетувани и дека угнетувањето и дискриминацијата ги трауматизираат луѓето.
Траумата е емоционален одговор на еден трагичен настан (на пр., несреќи, сексуално насилство и природни катастрофи). Траумата може да се пренесува од една на друга генерација. Меѓугенерациската траума е теоријата дека траумата што ја доживува едно лице во семејството (мајка или баба) може да се пренесе на идните генерации поради начинот на кој траумата епигенетски ги менува гените. Експертите за ментално здравје, исто така, веруваат дека кога девојчињата и жените се повеќе опседнати со губење на неколку сантиметри од нивните тела отколку со промена на историјата за неколку сантиметри, дека тие живеат во неполитичка (постфеминистичка) ера и дека, како изолирани поединци, тие немаат егосила да се спротивстават на тоа да бидат културно намалени и порнографски сексуализирани. Како и другите што се колонизирани, жените често се построги кон себе. Жените очекуваат многу една од друга - но ретко ѝ простуваат на друга жена кога таа нема да успее.
Жените треба да слушнат дека мажите „не сакаат доволно“ пред да им кажат дека жените „сакаат премногу“; дека татковците се еднакво одговорни за проблемите на нивните деца; дека никој - дури ни самоназначените феминистички спасители - не може да спаси жена освен таа самата; дека самољубието е основа за љубовта кон другите; дека е тешко да се ослободиме од патријархатот; дека борбата за тоа е и чудесна и доживотна; дека многу малку од нас знаат како да ги поддржат жените во бегство од – или во војна со – интернализирана самоомраза“.
Жената феминистка треба да ги слуша жените со почит наместо на супериорен или презирен начин. Феминистката не треба да го минимизира степенот на раната на која било жена од која било националност и вера.
И, секако, феминистката останува решително оптимист. Независноста на жената, во поголема или помала мера, почна да ги зацврстува или да ги заменува институциите на бракот и психотерапијата. Ослободувањето на жените беше повеќе „терапевтско“ од бракот или психотерапијата: ги прави жените посреќни, посилни, посамоуверени, поавантуристи, поморални - и предизвика низа промени во однесувањето.