Јас: Здраво убавецу.

Мозокот: Што има душо?

Јас: Би било навистина одлично доколку ми дадеш некоја идеја. Се чувствувам дека не сум добра во пишувањето како што бев пред еден-два месеци.

Мозокот: Добро, еве идеја. Ајде да гледаме „Netflix“.

Јас: Ама...

Мозокот: Или ајде да одиме во теретана. Некој го прошетал кучето денес? Ајде да го направиме тоа. Сакам кафе. Ајде да одиме во кафулето на аголот. Ммм, мислам дека треба и да поднаучиме нешто. Чоколадо! Ууу, знам. Ајде да го однесеме кучето во кафулето, да го земеме кафето дома, да седнеме пред лаптоп и да гледаме серија.

Јас: Добро, но прво треба да ми дадеш идеја за да започнам со пишување.

Мозокот: Не.

Јас: Ова е тоа за кое луѓето постојано зборуваат? Блокирање на писателот?

Мозокот: Можам да се обложам дека е тоа.

Јас: Добро. Те сакам.

Мозокот: Кхм, само пријатели сме.

Јас: Ох, добро тогаш. Претпоставувам станува збор за недоразбирање.

Мозокот: Немој да станеш хистерична сега, добро?

Јас: Мислев дека последниве неколку години поминати заедно значат нешто!

Мозокот: А јас мислев дека нема да ставаме „етикета“ на ништо!

Јас: Заборави, ќе одам кај мајка ми.

Мозокот: Не го прави тоа. Немој да си одиш.

Јас: Можам што сакам да прав-

Мозокот: Ако само ме ислушаш барем едн-

Полицаецот: Отвори! Полиција!

Јас и мозокот: Види сега што направи!

Моето куче: Ав?!