Дури и ако не го познавате Ник Вујичиќ, сигурно ќе сакате да прочитате за неговата приказна. Ник е роден без раце и нозе, но сега успева да им даде надеж на милион луѓе. Тој има доста успешна кариера и прекрасно семејство. Во неговите говори зборува за образованието на децата, правилата за комуникација со луѓето со инвалидитет и за тоа што значи да се биде човек со инвалидитет и да се живее среќно.

Во неговата книга Ник вели дека децата не се насилни и дека е добро кога здраво дете се дружи со деца со инвалидитет. Зошто мисли дека е така?

„Да, навистина мислам дека од самото детство важно е момчињата и девојчињата да научат што е во ред - да се разликуваат. Имаме форма во општеството: да обрнеме внимание на надворешната убавина. Многу земји работат на оваа индустрија и нема да пронајдете ништо од економијата, која работи на внатрешната убавина. А тоа е најважната работа.

Мислам дека кога децата разговараат едно со друго, учат да комуницираат со срцето, без оглед на изгледот. На пример, во моето училиште децата конечно дознаа дека не сум само лице со инвалидитет, туку и интересен, начитан, со одлична смисла за хумор. Во средно бев претседател на класот. Моите родители ја поддржаа мојата желба да комуницирам со врсниците. Повеќето од нив кон мене се однесуваа добро, дури и инспиративно. И со голем дел од нив и денес сум во контакт.

Воглавно имам позитивно искуство при комуникацијата со врсниците. Иако понекогаш се случува и отфрлање. Тогаш треба да се усогласи внатрешниот систем на заштита. Како да се направи тоа:

1. Детето да дознае кое е навистина, бидејќи никој не може да го убеди во нешто спротивно и да го обесхрабри.

2. Да преземе одговорност и да биде среќни, така другите нема да имаат моќ над него.

3. Да изгради систем на вредности кој никој од страна нема да може да ги уништи.

4. Да му помогнете да создаде безбедна зона кадешто ќе може да пронајде ментална сила и утеха.

5. Заедно да ги негувате силните односи со детето бидејќи со тоа ќе му помогнат да се бори со злоупотреба.

6. Да ја следите реакцијата на детето и да заклучат дали некој го малтретира.

7. Заедно да развивате духовни темели.

8. Да го научите да учи од горчливото искуство и да стане посилен, помудар, со поголема самодоверба. Тоа ќе помогне да ги надминете и останатите пречки и да ги решите сите проблеми подоцна во животот.

9. Да создадете енергија за заштита против сите оние кои ќе го задеваат.

10. Да го научите да развие способност за емпатија, да се сочувствува со болката на другите, и да го научите да се бори против насилството доколку е потребно.

Потребно е да се научи детето на едноставни духовни вредности и разбирање дека не треба да се третира како нешто посебно. Можеби неговите врсници ќе бидат збунети доколку детето е со инвалидитет, па наместо да бегаат да одат до него. Треба да покажат дека не се плашат. Детето кое се наоѓа во внатре во своето искуство станува помудро.

Детето треба да научи да препознава и да ужива во малите работи, сите добри работи во животот: својот талент и способност, убавината на заоѓањето на сонцето, бакнежите на мајката, радоста на кученцето при враќањето дома. Сето тоа придонесува за сите радости во животот.

Луѓето можат да скинат книга, да скршат молив, можат да се сокријат, но сето ова не можат да го направат со радоста која живее во нив.

Научете го детето да биде трпеливо. Во некои ситуации ви треба доста трпение. Кога завршив средно, не гледав никаков излез. Ми се чинеше дека сите ме исмеваат и дека на мачењето му нема крај. Недостатокот на перспектива ме турна во депресија и очај. Кога некој ќе започнеше да ме малтретира, веднаш се обидував да побегнам.

Но кога имаме малку трпение, тогаш имаме голема моќ. Така научив да гледам во иднината, тоа ми го олесни патењето. Постојано мислев: „Ова момче ќе ме мачи целиот живот“, додека трпението ми велеше: „И ова ќе помине“.

Не е тајна дека повеќето луѓе не знаат како да се однесуваат со човекот од надвор или од внатре не е ист како нив.

Што е важно? Треба да сфатите дека сите имаме проблеми, не е важно дали имаме раце, нозе, редовни функции или слух и вид. Ние сме пријатели поради друга причина. Најдобриот совет е искреноста, желбата да се помогне. Да, децата (лицата) со инвалидитет постојат. Постојат и оние кои велат дека не им е потребна никаква помош. Ние мораме полека, од ден на ден, ненаметливо, да им објасниме на овие луѓе дека сите си сме потребни едни со други. И тоа не поради зборовите, туку поради добрите дела. Ние, луѓето со инвалидитет и обичните луѓе, можеме да се научиме едни со други на важни работи. Без комуникација тоа е невозможно. И секако, родителите би требало да ги научат своите деца да комуницираат со децата со инвалидитет, да не се плашат и да не се двоумат и секако, да помогнат.

Кои се најважните зборови за ваквото дете? Зборовите кои треба да ги изговараме секој ден, неколку пати. „Те сакам“. Ова го кажувам во моите говори и многу луѓе, изненадувачки, започнуваат да плачат кога ќе ги слушнат овие зборови. Ние ретко покажуваме чувства во животот. Само покажете љубов. Потсетете го детето дека е важно. Тоа е голема работа.

Научете го детето да сака и да се прифати себеси. Постојано ги читам Псалмите и молитвите кои ме инспирираат. На пример, често ги повторувам зборовите: „Можам да сторам сé преку Исус кој ме прави посилен“.

Мојата омилена книга е „Боже,сакам“, од Џони Ериксон. Мојата мајка ми ја читаше на глас кога имав шест години. Оваа книга ме инспирираше и ми помогна изградам чувство на благодарност. После неа имаше многу книги. Поглавна од нив беше Библијата.

Што друго е потребно за среќа?

Сé што можев го исполнив. Сега само треба да се победи гладот во светот.