Солзите како мали бисерчиња се лизгаа по лицето, а од Ангела ниту глас. Сето ова се случуваше пред таблата, јас блиску до неа, но далеку од учениците, далеку од Максим. Додека тивко ѝ зборував дека грешката не е голема и дека таа со моја помош успешно ќе ја реши задачата, Максим успеал да стане од столчето и да дојде до нас. Мене не ми посвети внимание, застана од другата страна на Ангела, го испружи рачето кон нејзиното лице, ја избриша солзата и весело ѝ рече: Плачеш!...

Ова е извадок од расказот на Иле Михајловски, одделенски наставник во „Кирил и Методиј“ во Свети Николе.
Целиот расказ прочитајте го на Деца.мк.