- Каде излегуваш навечер?
- Да ти кажам право, никаде.
- Со кого се дружиш?
- Да ти кажам право, со никој!

Луѓе мои, луѓе мои, каде ни се губат пријателите? Имаме сè повеќе години, а сè помалку пријатели. И сè поретко се осмелуваме да кажеме: имаме многу пријатели... Дали тоа е затоа што бараме премногу пријателства? Дали се виновни превисоките барања кои сме ги поставиле пред пријателите?

Познавав еден човек од „Три грозда“ кој не можеше да седне на маса без триесетина пријатели. Им плаќаше црвено вино, секој час некој го бараше - му ѕвонеа пријателите и прашуваа дали можат да дојдат. Беше среќен овој човек. Понекогаш во недела одев со него на „Кнез Михајлова“ цели два часа, од „Рускиот цар“ до Калемегдан; на секој чекор застануваше и се поздравуваше со пријателите, ги прашуваше пријателите за нивните пријатели, за нивните деца, за времето и болестите. Но тогаш работите тргнаа во сосема спротивна насока и денес човек со него може многу побрзо да прошета низ „Кнез Михајлова“ бидејќи луѓето ја вртат главата на другата страна кога ќе го видат. Овој човек сега разговара со своето куче. Кучето му е единствен пријател.

Познавав еден младич кој често зборуваше дека има пријатели.

- Колку многу? - го прашуваше неговиот татко, мудар човек.
- Да речеме дванаесет, од каде да знам?
- Дванаесет? - му рече татко му.
- Добро, шест... - возврати младичот, лутејќи се на татко си што е толку сомнителен, лутејќи си се себеси што не е доволно храбар да го провери пријателството на тие шестмина.

Сега овој младич има четириесет години и вели дека има два и пол пријатели. Тој третиот не е доволно добар пријател, па го смета за половина пријател.

Започнуваме со многу пријатели, чекориме заедно среќни и насмеани, опкружени со нивното пријателство во форма на сребрена прашина, одиме боси со чевлите околу вратот и се шегуваме, а кога се тепаме со децата од другиот крај, ударите помалку болат, бидејќи знаеме дека нашите пријатели ни го чуваат грбот. Се заколнуваме на верност после матура, пред одење во војска или во друг град или на свадбено патување, дека никогаш нема да се заборавиме. Но се забораваме, се губиме низ светот бидејќи светот од нас бара да трчаме и некаде да стигнеме први, па трчаме без здив, немајќи за никого време.

Се вртиме наоколу - околу нас странци. Пријателите се губат така што ги крадат жените (последен пат сме ги виделе на ергенска забава), ни ги краде работата, времето, годините, смртта, странски земји, ни ги крадат нивните деца, нивното име во весниците, нивното лице на телевизија, ни ги крадат нашите зборови за нив што ги слушнале од трет пријател. Панично одржуваме несигурни пријателства, криејќи ја сопствената слабост и страв да останеме сами. Најголемиот број од нашите пријателства се некој вид беден договор, бегство од осаменоста.

Им завидувам на пријателствата стари педесет години. Колку само биле потребни љубов, трпение, смирување со грешките, прифаќање на слабостите, колку лукавства за да се украде време од работата, од амбициите, од семејството и попладневниот сон, колку многу разбирање, за да се одржи слабото, кршливо пријателство меѓу двајца старци.

Понекогаш стојам во трговски центар и не знам кај кого да одам на посета, со кого да се дружам. Треба претходно да телефонирам, а мразам телефони. Тогаш се возам преку планини и ги барам своите изгубени пријатели по мали градови каде што сè уште се негуваат пријателствата. Седам на оние исти маси и го откривам вкусот на некогашното другарство низ мирисот.

Aвтор: Момо Капор