Бесмртен вид медуза има двојни копии на гени кои ја штитат и ја поправаат ДНК. Откритието би можело да даде индиции за човечкото стареење и состојби поврзани со возраста.

Медузите го започнуваат својот живот како ларви кои пловат. Тие на крајот се закачуваат на морското дно и се развиваат во полипи. Тука се клонираат формирајќи наредени, седечки колонии кои пукаат во медузи во форма на чадор.

Таа фаза е ќор-сокак за повеќето медузи - но бесмртната медуза од видот „Turritopsis dohrnii“ може да го промени циклусот. Кога времињата стануваат тешки, на пример, кога се наоѓаат во тешки средини или имаат некаква повреда, тие ги топат нивните тела во аморфни цисти, повторно се прикачуваат на морското дно и се враќаат во форма на полипи. Тие можат да го рестартираат циклусот на неодредено време за да ја прескокнат смртта предизвикана од старост.

За да открие како бесмртната медуза го спречува стареењето, Марија Пасквал-Торнер од Универзитетот „Овиедо“ во Шпанија и нејзините колеги го секвенционирале геномот на овој вид медузи и го споредиле со оној на срдоната, темноцрвена медуза „Turritopsis rubra“.

Научниците откриле дека бесмртната медуза има двојно повеќе копии на гени поврзани со поправка и заштита на ДНК. Овие дупликати би можеле да произведат поголеми количини на заштитни и обновливи протеини. Исто така, медузата имала уникатни мутации кои ја забавувале клеточната делба и спречиле теломерите (заштитни капачиња на хромозомите) да се влошат.

Потоа, за да утврдат како „Turritopsis dohrnii“ се враќа во форма на полип, научниците разгледале кои гени биле активни за време на оваа обратна метаморфоза. Тие откриле дека медузите ги замолчуваат развојните гени за да ги вратат клетките во почетна состојба.

Овие генетски промени го штитат животното од временските влијанија, вели Пасквал-Торнер.

Но, Марија Пиа Миглиета од Универзитетот А&M во Текстас истакнува дека и темноцрвената медуза може да се подмлади, само не толку често како „T.dohrnii“. Нивната споредба може да открие разлики во степенот на бесмртноста, а не клучот за бесмртност.

Сепак, Пасквал-Торнер вели дека гените што ги идентификувале би можеле да се релевантни за човечкото стареење. Тие би можеле да ја инспирираат регенеративната медицина или да дадат увид во болестите поврзани со возраста, како што се ракот и невродегенерацијата.

- Следниот чекор е да се истражат овие варијанти на гени кај глувците или кај луѓето - вели таа.

Извор: Futurism.com
Фото: Freepik