Во 1944 година, во окупираниот Париз, четворица пријатели ги поминуваа своите денови во мала соба од стан во зграда која се наоѓаше на Левиот брег, во јужниот дел на Сена. Соседите ги сметаа за сликари, но тоа беше изговор за  мирисот од хемикалиите што се ширеше од станот.

Пријателите беа членови на еврејска ќелија на движењето на отпорот. Станот беше илегална лабораторија во која се изработуваа лажни пасоши за децата и семејствата кои беа депортирани во концентрационите логори. Најмладиот член на групата и технички директор на лабораторијата, беше 18–годишниот Адолфо Камински, и самиот сè уште дете.


Фалсификувал документи низ речиси сите поголеми воени конфликти

Камински до својот 19 роденден помогнал во спасувањето на илјадници луѓе изработувајќи им фалсификувани исправи за да можат да се скријат или да побегнат надвор од земјата. Се занимавал со фалсификување на документи за прогонуваните речиси за време на сите конфликти во средината од 20 век. Камински денес има 91 година и е старец со долга бела брада, облечен во јакна од твид, кој се движи поткрепен на бастум, пишува Њујорк Тајмс.

Живее во скромен стан, за лица со ниски примања, во близина на станот каде ги изработувал лажните документи. Речиси никој од соседството не знае дека старецот е херој од Втората светска војна, иако неговата приказна не завршува тогаш. И денес истата  е сè уште болно релевантна во време кога децата од Сирија умираат или се качуваат на опасни бродови во потрага по сигурност.


Никогаш не наплатил за документите, сакајќи мотивите да му се чисти

И додека мнозинството ги игнорира тие деца, со претпоставка дека некој друг ќе се погрижи за нив и ќе ги спаси, Камински  во своето тинејџерско доба  беше оној кој спасуваше животи. И тоа не го работеше заради слава. Работеше во тајност, а за своите активности прозборе многу години подоцна. Неговата ќерка Сара ја слушна приказната за својот татко дури откако започна да пишува книга за неговиот живот, со наслов „Адолфо Камински: Животот на фалсификаторот“ (Adolfo Kaminsky: A Forger`s Life), што деновиве треба да излезе во англиска верзија. Додека истражувала со што се занимавал нејзиниот татко во животот, се сретнала со голем  број од неговите соработници во Алжир, Париз и Њујорк. „Открив дека мојот татко го ризикувал сопствениот живот за другите да ги спаси од смртта“, изјавила Сара за Spiegel во 2011 година.

Камински не се занимавал со фалсификување на документи заради добивка. Вели дека никогаш не примил пари за изработените документи затоа што тоа го правел од сопствено убедување и сакал мотивите да му останат чисти. Напротив, непрекинато бил без пари, а за живот заработувал како фотограф.


Постојано размислувал за луѓето кои не можел да ги спаси

Иако Камински бил искусен фалсификатор кој изработувал пасоши без соодветна опрема, користејќи импровизирана  направа со која им давал  постар изглед, изјавува дека работата не  му носела многу радост и задоволство. „Ако направите и најмал пропуст, можете некого да испратите во затвор или смрт“, вели тој. „Тоа е голема одговорност. Тешка одговорност. И тоа воопшто не носи задоволство.“ Многу години подоцна неговата работа сè уште го прогонува. „Во поголемиот дел од времето размислувам за луѓето кои не успеав да ги спасам“, објаснува тој.

Камински сочувствувал со бегалците делумно и заради тоа што и самиот бил бегалец. Роден е во Аргентина, а родителите му биле руски евреи кои од Русија заминале за Париз, од каде набрзо биле протерани. Кога Адолфо наполнил седум години, неговото семејство веќе стекнало аргентински пасоши, со кои се вратиле во Париз. Тогаш го разбрав значењето на зборот „документ“, објаснува Камински.
Учел хемија во работилница за боење облека и во млекарница

На 13-годишна возраст, Адолфо го прекинал школувањето за да  помогне во издржувањето на семејството и се вработил како чирак во работилница за боење облека, нешто како  претходник на модерните сервиси за хемиско чистење. Камински поминувал  долги часови за да го разбере начинот на кој се отстрануваат дамките, читал книги за хемија и правел експерименти дома.  „Мојот шеф беше хемиски инженер и имаше одговори на сите мои прашања“, вели тој. За време на викендите дополнително му помагал на хемичарот во локалната млекарница, во замена за путер.

Во летото 1943 година, Камински и неговото семејство биле уапсени и пратени во кампот  Дранси, од каде што се интернираа евреите од Париз и околината, како последна станица  пред да бидат испратени во концентрационите логори.  И повторно, аргентинските пасоши значеа спас за семејството Камински. По протестот од аргентинската влада, останале во Дранси три месеци, додека илјадници други секојдневно беа испраќани во логорите на смртта.


Првата средба со лажна документација

Камински се сеќава на професорот што го подучувал по математика во кампот. „Еден ден, кога имавме закажан час, тој не се појави. Не сакаше пред тоа да ми каже дека неговото име се наоѓа на списокот.“  Семејството Камински  набрзо по ослободувањето од  Дранси ги депортирале, па за да преживает морале да се кријат. Неговиот татко нарачал лажна документација од еврејското движење на отпорот, и го испратил Адолфо да ги подигне документите. Кога еден од агентите му кажал дека имаат проблем со бришењето на дамки од  сино мастило на документите, тој им препорачал да се обидат со млечна киселина, трик кој го научил во млекарницата. Трикот бил успешен, а на Адолфо му понудиле да се приклучи на движењето на отпорот.