Новите истражувања за депресијата ја негираат децениската работа што ги издвоила индивидуалните гени одговорни за главното растројство на расположението.
Тоа не значи дека депресијата не се пренесува низ гените - но не значи ни дека сите гени што можат да играат улога дејствуваат сами.
Анализата на повеќе од 620.000 лица од страна на истражувачите од САД претставува најголема и најсеопфатна студија од ваков вид. По интензивното истражување тимот се нашол со празни раце.
- Ова истражување потврдува дека напорите да се најде единствен ген или неколку гени што ја детерминираат депресијата се осудени на пропаст - вели генетичарот Ричард Бордер од Универзитетот во Колорадо.
Неговиот заклучок е голем удар за сите клинички агенции што се надевале дека ќе создадат дијагностички алатки и третмани врз основа на верувањето дека депресијата е резултат на нешто едноставно како неколку гени што „не функционираат“.
Повеќе од 20 години истражувачите се сомневале дека хроничните нарушувања на расположението, како анксиозноста и депресијата, имаат свои корени во дефектниот транспортен систем на клетки во мозокот.
Копајќи подлабоко, гените одговорни за регулирање на влегувањето на невротрансмитерите, како што е серотонинот, привлекле голем дел од вината, што довело до сомневање дека се потребни една до две мутации и веројатно изложеноста на траума за човек да има ризик од сериозна ментална болест.
- Треба да бидеме скептични секојпат кога некој тврди дека идентификувал ген што предизвикува комплексна особина - вели Бордер.
Истражувачите не ја тестирале секоја промена на ДНК за која се тврдело дека е одговорна за депресијата - само 18 најверојатни кандидати што се појавувале најмалку 10 пати во литературата.
Скенирајќи низ базата на податоци, истражувачите собрале генски примерок што опфаќа повеќе од половина милион индивидуи. Тие вклучиле различни мерки на нарушување на расположението и примениле низа статистички мерки до нула во потенцијалните врски меѓу тие 18 генски разлики и депресијата. Тие дури и го зеле предвид потенцијалот за варијации што барал некаков вид активатор од средината што го опкружува индивидуалецот како што се социоекономските проблеми и сексуалната злоупотреба. Но, не можеле да издвојат ништо.
- Откривме дека како збир, овие гени не се повеќе поврзани со депресијата отколку кој било друг случаен ген - изјави Метју Келер, невролог од Универзитетот во Колорадо Боулдер.
- Не велиме дека депресијата воопшто не е наследна. Она што го велиме е дека депресијата е под влијание на многу, многу варијанти и поединечно секоја варијанта има мал ефект - додава тој.
Тоа значи дека и понатаму имаме добра причина да продолжиме да ја проучуваме нашата ДНК за причините за депресија, но не можеме да се фокусираме само на одредени гени - наместо тоа, истражувачите треба да бараат цели мрежи што дејствуваат во соработка.
Неуспехот да се најдат вакви врски не е вина на генетичарите. Познато е дека хипотезите базирани на основните врски помеѓу однесувањето и кандидатските гени се погрешни.
Но, другите полиња се помалку критични, па тие оставаат надеж дека ќе се пронајдат примери за „ген на
депресија“.