Прегратките при разделби знаат да бидат грчевито кратки. Прекинуваат нагло токму во моментот кога водените предавници од очите сакаат да избијат на лицето.
Тогаш усните се обидуваат да исплетат некаква флоскуларна утеха: „Набрзо пак ќе се сретнеме, па ова не е засекогаш, само привремено е... Само додека... Илјадници ’само додека‘...“
Само додека да го отплатам кредитот.
Само додека ги покријам минусите.
Само додека не заштедам нешто.
Само додека се нормализираат работите во државата.
Во оваа преубава земја без држава.
И потоа, со годините фамозното „Само додека“ се претвора во: „Само додека да земам пензија“.
„Само додека“ е најубавата лага што сами на себе си ја кажуваат оние што заминуваат...

Често ги гледам.
Ги зумирам нивните куфери.
Точно знам да ги намирисам заминувањата.
Доаѓањата се спакувани во ранци и насмевки.
Заминувањата се влечкаат на тркалцата од прегласните куфери.
Како посмртен марш пред стрелање.

Често ги гледам.
Оние што заминуваат.
Нивните куфери.
Се прашувам што спакувале во нив.
Ги замислувам шкафовите. Како се извршува селекција на непотребното?
Што може да собере во три куфери?
Останатото и бездруго е спакувано во други прегради во кои живее нешто што личи на живот.
Често ги гледам.
Се разминуваме на вжештените перони, а тие бараат билет.

Во еден правец.


Колумна на „Бука“.