Прогресивната загуба на ткивото кај шизофренијата е оправдано контроверзен. Како што истакнува Лена, MRI истражувањата кои ја поддржуваат оваа идеја открија дека невродегенерацијата се случува во стапки, толку екстремни, што ако продолжат во текот на напредувањето на болеста, ќе резултираат со никаква мозочна материја после неколку децении. Но, дури и со вакви екстремни стапки од набљудуваната загуба на ткивото, се чини дека ова влошување не одговара со клиничкото влошување кај пациентите. Покрај тоа, некои истражувања дури и пријавија зголемување на кортикалните големини со напредувањето на болеста.

„Доколку е присутна невропрогресијата, голема е веројатноста да биде ограничена, не само во време, туку и во просторна распределба, и се случува заедно со промените во спротивна насока“, вели Лена. Со други зборови, мозокот заздравува или барем има капацитет да заздрави. Всушност, истражувачите претходно забележале клинички подобрувања кои се совпаднале со зголемувањето на сивата материја.

 

Главниот заклучок на истражувачите е дека, во однос на вкупниот износ на сивата материја, мозокот на шизофреничарите може да стане „нормален“ колку подолго ја имаат болеста.

„Земени заедно, овие набљудувања укажуваат на процесот на ремоделирање и придонесуваат за варијациите на кортикалната дебелина кај шизофренијата. Овие откритија се важни не само поради нивната новина, туку и поради тоа што тие го покажуваат патот до развивање на целните третмани кои потенцијално би можеле подобро да одговорат на клучната патологија во шизофренијата. Мозочната пластичност и развојот на сродните терапии ќе придонесат за нов оптимизам и болеста која пред 100 години беше опишана како предвремена деменција за нејзиното навидум прогресивно нарушување“.