Најпопуларниот светски стриминг-сервис почнал како мала видеотека во далечната 1998 година. Мала, но не и обична. Освен што насловите ги изнајмувал преку пошта, „Нетфликс“ се разликувал од вообичаените видеоклубови и по тоа што не изнајмувал поединечни дивидија, туку на корисниците им нудел поедноставно и попрактично решение - месечна претплата која би им овозможила неограничен пристап до филмовите. Дури во 2007 година „Нетфликс“ во Америка станал стриминг-сервис, а три години подоцна и меѓународен. Во 2013 година добил своја оригинална продукција, а сега има 158 милиони претплатници низ светот.

Не може да се одрече дека „Нетфликс“ го промени начинот на кој гледаме телевизија, па и начинот на кој ги планираме состаноците, а стана и составен дел од нашата култура и секојдневие. Но, како и секоја мегапопуларна компанија, така и „Нетфликс“ има своја грда страна.

Работењето во „Нетфликс“ можеби изгледа како работа од соништата, особено земајќи предвид дека вработените главно се препуштени сами на себе, а извршниот директор Рид Хејстингс дури и рече дека технички ништо не ги спречува вработените секојдневно да гледаат серии, ако сакаат. Сепак, изгледа дека реалноста е многу поразлична и дека чудната корпоративна култура во оваа компанија повеќе личи на секта. Иако сите сакаме работа на која можеме да имаме одредена доза на самостојност, во „Нетфликс“ одат толку далеку што вработените сами одредуваат како најдобро да го унапредат бизнисот, а ако не се доволно прогресивни, добиваат отказ. Па гледајте серии цел ден ако сакате.

Иако на прв поглед изгледа дури и како добра мотивација, истражување на „Вол стрит џурнал“ спроведено меѓу сегашни и поранешни вработени во „Нетфликс“ покажува дека дури 70 отсто од нив сметаат дека културата на таа компанија кон вработените, каде што немаат јасно одредена цел и каде што секој ден се плашат од отказ, е безобѕирна и деморализирачка до точка на нефункционалност.

„Нетфликс“ исто така има чуден начин на одлучување кога на некој вработен ќе му врачи отказ, а се вика „keeper test“. Идејата е менаџерите одвреме-навреме да се запрашуваат „кога оваа позиција би била отворена, дали сѐ уште би го сакале тоа лице на таа позиција?“ Ако одговорот е „не“, вработениот по брза постапка би добил отказ.