Новата хит-серија „Чернобил“ е потсетник на тоа колку е опасен човекот.

Нејзиниот речиси документарен стил е неопходен. Маестралните актери како да не глумат, а нивниот реализам оди дотаму што во ниеден момент не ви пречи тоа што не зборуваат на руски, туку на англиски. Целата вистинска приказна за чернобилската катастрофа сама по себе е претерана, тешка. Таа и денес е опомена и се чини дека авторите на серијата ѝ пристапиле многу внимателно.

Ќе го видите она што останало скриено од јавноста, детали за тоа зошто, како и колку долго се криеле тие факти за катастрофата, колку малку вредел човечкиот живот во Припјат во 1986 година.

Актерите во серијата не зборуваат со руски акцент, што било избор на авторот Крег Мазин и на режисерот Јохан Ренк. Рускиот намерно е вметнат во секоја епизода без титлови, сегментарно.

Зошто оваа серија е толку страшна?

Постојат неколку фактори - актуелноста, реализмот, ретроспективата, надуеноста. Најголемиот страв на луѓето на власт, кои ја негираат и лагата, не е масовната смрт, туку нивното и понижувањето на рускиот народ.

Пол Ритер го игра заменик-главниот инженер Анатолиј Дијатлов, кој никако не ја признава вистината. Тој е непријателски расположен кон неговите потчинети работници, им кажува што правеле и што не виделе, што се случува, а што не, без трошка преиспитување.

Од една страна ги гледаме работниците во паника, кои се обидуваат да спречат катастрофа која веќе е во тек, а во блискиот Припјат жителите живеат нормално, гледајќи во чадот и верувајќи дека станува збор за обичен пожар. Една од најпотресните сцени е онаа без зборови во која децата си играат на дождот од смртоносната пепел што паѓа врз нив. Важно е да се напомене дека и ваквите детали всушност се нешта кои навистина се случиле.

Тука се и деловите од приказната за кои луѓето сѐ уште не знаат многу. Еден од нив е секако и оној за втората експлозија, која би имала многу полоши последици од првата и би ја збришала половина Европа. Имено, по првата експлозија реакторските јадра во четвртата единица и понатаму се топеле. Базенот полн со вода за ладење лежел под друг реактор и брзо му се приближувал радиоактивен метал. Тој контакт би поттикнал втора експлозија, која би нанела неизмерна штета и би ја уништила целата нуклеарка, вклучително и трите останати нуклеарни реактори. За да не дојде до тоа, работниците морале да ја испуштат водата што била под реакторот. Било извесно дека во текот на таа акција тие ќе загинат. Сепак, тројца волонтери го презеле ризикот. Подоцна биле наречени „самоубиствен одред“. Нивните имиња се Алексеј Ананенко, Валериј Безпалов и Борис Баранов. Интересно е што и покрај зрачењето, никој од нив не починал од последици на акутни болести поради радијацијата.