Пократката работна недела повторно се појави како предмет на политичка и економска дискусија во Велика Британија, при што Партијата на зелените и Лабуристичката партија велат дека намалувањето на работното време како политика би можело да ја подобри благосостојбата на работниците, да ја зголеми нивната продуктивност и да се соочи со предизвиците на автоматизацијата.
Во Германија „Ај-џи метал“, најголемата европска индустриска унија, минатата година предводеше штрајк што мобилизира 1,5 милион работници. Унијата успеа да обезбеди опција за индивидуално намалување на работното време од 34 часа неделно на 28 часа неделно, притоа обезбедувајќи опција за враќање на целосно работно време.
Додека пократката работна недела често се смета за средство за поправка на неуспешниот економски модел, зголемениот интерес за намалување на работното време се совпаѓа со појавата на моќни глобални движења кои нагласуваат друга криза со која човештвото се соочува денес: осиромашување на ресурсите, деградација на нашите природни средини и брзото загревање на планетата. Исто така, се појавуваат проблеми поврзани со луѓето на глобалниот југ и сиромашните, кои веројатно ќе страдаат од падот на економскиот систем што во голема мера се залага за класата што поседува капитал на глобалниот север.
Со децении дебатата за одржливост во голема мера доминираше со повиците за етичко консумирање, наместо да се соочи со системскиот корен на проблемот: економски систем што му дава приоритет на профитот над благосостојбата на работниците и зачувувањето на природната средина. За да се развие одржлив економски модел, јасно е дека треба да престанеме со императивите наметнати од потребите за акумулација на капитал и да најдеме начин да обезбедиме пристоен стандард за живеење, додека ги почитуваме границите на планетата. Истовремено, нашите сегашни модели на работното време и начинот на живот се длабоко испреплетени со фундаментално неодржлива економија, што од нас бара да издржиме долго патување на работа поради прескапите кирии и јадење замрзната храна бидејќи немаме време да приготвиме квалитетен оброк.
Меѓувладиниот панел за климатски промени јасно стави до знаење дека ограничувањето на глобалното затоплување на 1,5 степен ќе бара брзи и невидени промени во сите аспекти на општеството.
Наместо да разговараме како да се зголеми профитот, климатската криза нè тера да го смениме разговорот и да го поставиме прашањето: со сегашните нивоа на интензитет на јаглерод и нашите економии, како и нашето сегашно ниво на продуктивност, колку работа навистина можеме да си дозволиме?
Дури и во економиите со најекономичен ефект на јаглерод, ако се достигне највисок број на
работни часови да е околу 12 часа неделно, огромното проширување на неработно време не треба да се смета за луксуз, туку за егзистенцијална итност.